15.Nie ważne, jak ciężko jesteś ranny. Póki żyjesz - masz nadzieję...

Telefon przerwał mój piękny sen. Klnąc na cały świat przystawiłem go do ucha.

- Haalooo?

- Mamy to!

- Pomyłka.- Mruknąłem i się rozłączyłem. Nie minęła minuta, jak ponownie ktoś się odezwał.- Pomyłka mówię.

- Olka! Mamy to!

- Co?- Natychmiast się przebudziłem. Dopiero teraz poznałem głos Wiktora, który nawijał o czymś bez żadnego sensu.- Wolniej.

- Nie ma czasu do stracenia. Wieczorem będę w Lonydnie. Spotkamy się w kawiarni Soweckich.

- Ale…- Brak sygnału.- Co za palant!

- Co się kurwa mać dzieje?!- Kubiak podniósł głowę i spojrzał na mnie wojowniczo.

- Wiktorowi udało się coś wymyślić.

- To znaczy?

- To znaczy, że jest szansa dla Oli na odpowiednią opiekę medyczną!

Umówiłem się z Olcią na 18.00 w jej kawiarni. Gdy tylko zobaczyła mój dobry nastrój, od razu się odprężyła.

- A już myślałam, że coś się stało.

- A no stało się. Ale to zaraz. Będziemy mieli gościa za jakieś dziesięć minut.- Pocałowałem ją w policzek, troszkę dłużej przytrzymując wargi na jej skórze. Po raz kolejny poczułem ten piękny zapach: jabłek i mięty.

- Napijesz się czegoś?- zapytała z wielkim uśmiechem. Tak bardzo kochałem jej uśmiech…

- Kawy z chęcią.

- Śmietanka, dwa cukry plus cynamon?

- Jak dobrze mnie znasz.- Puściłem jej oko. Zarumieniła się po czym poszłą wykonać swoją robotę. Akurat, gdy wróciła do kawiarni wszedł wysoki mężczyzna. Dobrze go pamiętałem z ostatniego spotkania. Ten sam wyraz twarzy, ta sama ryzura, i ta sama otyłość. Często, gsy tak patrzę na ludzi, zastanawiam się jak to możliwe, że nie przeszkadza im ich masa. Ja na przykład nie potrafiłbym funkcjonować bez moich mięśni.

- Spóźnił się pan.

- Przepraszam, korki.- Wzruszył obojętnie ramionami i usiadł obok mnie. Ola patrzyła na wujka z szeroko otwartymi oczami.- Aleksandro nie patrz tak na mnie. Jeszcze żyję i mam się dobrze. Dziękuję, że spytałaś!

- Skąd ty tutaj?

- By pomóc.

- I to był ten twój wspaniały pomysł?!- Odwróciła się do mnie wściekła.

- Lepszy niż żaden!- Broniłem się.- Poza tym my z Wiktorem się bardzo lubimy. Obiecał nam pomóc.

- Ile po raz kolejny musiałeś mu zapłacić?- Wpatrywała się we mnie takim wzrokiem, że aż mi ciarki przeszły. Normalnie to by mi w ogóle nie przeszkadzało. Cała uwaga skupiona tylko na mnie! Ale w takich okolicznościach… Do tego goście wpatrywali się w nas z zainteresowaniem.

- Nic.- Odpowiedzieliśmy razem.

- I ja mam w to uwierzyć? Po co tutaj przyjechałeś, Wiktor?

- Usiądź z nami, proszę.- Skierowałem swoją prośbę do niej. Spojrzała na mnie krzywo, ale posłuchała.

- Dobrze. Wysłucham cię, ale na więcej nie licz.

- Odezwał się do mnie twój przyjaciel kilka dni temu. Wyjaśnił sytuację a ja postanowiłem coś zrobić. Nie mogę przecież po raz kolejny patrzeć jak bliska osoba cierpi. Podzwoniłem po znajomych z całego świata. Jeden z nich prowadzi klinikę, w której leczą twoją chorobę.

- Leczą?- Ola nie była do końca przekonana.

- Tak, mają odpowiedni sprzęt.

- Gdzie?- Mój entuzjazm był aż nad to słyszalny.

- Chiny.

- Chyba oszalałeś!- Wybuchła dziewczyna. – Jeden z drugim postradaliście zmysły.

- Przestań. – Przerwałem jej.- Tam mogą ci pomóc! Załatwimy ci najlepszych lekarzy. Pieniądze nie grają roli!

- Właśnie że grają! Ile to będzie kosztować, hę?

- Po znajomościach na pewno mniej niż normalnie.- Uśmiechnął się. Olka nie wydawała się udobruchana. Wręcz przeciwnie! Takiej wściekłej nie widziałem jej od… nigdy.

- Przynajmniej się zastanów. To dobra oferta. A …- Chciałem mówić dalej, jednak ona posłała mi miażdżące spojrzenie, wstała z miejsca i bez pożegnania wyszła przed kawiarnię.- No tak.

- Dajmy jej trochę czasu, na pewno go potrzebuje.

Skinąłem głową. Ale nie byłem do końca przekonany.

Ola – dziennik

Czy powinnam się cieszyć? Jakoś nie mogę poradzić sobie z myślą, że ktoś może mi pomóc. Już pogodziłam się z tym, że umrę. I to niedługo. Po raz kolejny ktoś zburzył mój świat. Byłam gotowa się pożegnać, utonąć w ciszy i nagle ktoś rzuca mi koło ratunkowe. Jednak nie wiadomo, czy mi pomoże, czy jeszcze bardziej przygniecie do gleby.

Zbyszek jest taki radosny! Cieszy się, że znalazł jakieś wyjście z sytuacji. Nie chcę go martwić wiadomością, że to może być ślepa uliczka. Jednak ta jego radość daje mi siłę by walczyć. I dla niego postaram się wygrać.

Jest moim przyjacielem. W sumie to już … chłopakiem. Nie pozwalam sobie na nic więcej. W ten sposób nie skrzywdzę bardziej niż to konieczne ani siebie, ani tym bardziej jego.  Obawiam się tylko, że może naciskać, a wtedy będzie to znak dla mnie, żeby go od siebie odtrącić. Im szybciej, tym lepiej.

I nie zmieni moich przekonań nawet to, że bardzo go lubię.

Bardzo, bardzo lubię.

Ze spotkania w kawiarni od razu poleciałem do szefa. W sensie do trenera. Musiałem w końcu zdecydować, co jest najważniejsze. Ale najpierw upewnię się, że dadzą sobie radę, gdybym odszedł. Starałem się myśleć jak najbardziej pozytywnie, tylko że powoli zaczynało to męczyć.

Zapukałem trzy razy w drzwi, po czym wszedłem na wołanie Stefana.

- Cio tam Zibi?- Zerknął znad ekrany komputera. Kolejna analiza najbliższego przeciwnika.

- Przyszedłem w swojej sprawie…

- Coś z tfoją dzieczyna?

- I tak i nie. Chodzi bardziej o mnie. Wiesz, jaka jest sytuacja.

- Mhm.

- Po prostu muszę cię prosić, że gdy przyjdę do ciebie… pozwolisz mi odejść.

- Tak z nią źle?- Odłożył laptopa na stolik. Usiadł wygodnie i skupił całą uwagę na mnie.

- Jest możliwość walki z tym cholerstwem, ale Ola musi wyjechać do Chin.

- Roziumiem. – Kiwnął z powaga głową.

- Nie chcę rezygnować z tego turnieju… Ale jeśli ona się zdecyduje, a będę ją do tego przekonywał, ja jej nie zostawię.

- Okej. Wim, że to ciężkie dla was. Pomogę, jeśli będziecie potrzebować. Dobzie, że mi powiedziałeś wcześniej. Dzwonię po ……..

Wstałem i z wdzięcznością uścisnąłem mu rękę. Po czym pognałem do Ignaczak. Ten, siedział na swoim łóżku i rozmawiał przez telefon. Prawdopodobnie ze swoją żoną. Usiadłem na łóżku obok i cierpliwie czekałem przeglądając gazety na stoliku nocnym.W końcu zakończył rozmowę.

- Co tam Zibi?

- Jest możliwość uratowania sytuacji w Chinach.- Ogłosiłem uroczyście, odkładając gazety.

- To będzie dużo kosztować... 

- Jakoś mnie to nie martwi. - Wzruszyłem ramionami.- Ważne żeby pomogło.

- Dołożę się.- Zapewnił Igła.- To kiedy wylot?

- No właśnie w tym problem. Ona nie chce. Nie rozumiem czemu!- Pożaliłem się jak pięcioletnie dziecko. 

- No to trzeba ją przekonać, a co! Jak doszedłeś do tego?

-Z pomocą Wiktora...

- No to już rozumiem jej niechęć. Wie, że on ma dłużników. I nie chce, żebyś sie do tego mieszał.

- Skąd...?

- Bo znam ją trochę. Całkiem jak jej matka!- Pokręcił głową przy czym na jego twarzy zagościł czuły śmiech. 

- Pomożesz mi ją przekonać?

- Jasne, że tak!- Poklepał mnie po plecach.- A teraz czas się przygotować na trening.

- Znowu ci skopię dupę na siłowni.- Trąciłem go lekko łokciem.

- Chciałbyś! Ostatnio nie dorównywałeś mi w podnoszeniu ciężarów.- Zachichotał.

- Myślisz, że nie wiem, że Fabian ci pomagał?!- Udawałem oburzenie.

- Wiem tylko tyle, że dzisiaj zgarniam całą wygraną.- Wyszczerzył się, po czym wypchnął mnie za drzwi pokoju i zamknął je przed moim nosem.

- Jeszcze zobaczymy.- Prychnąłem.

Po treningu byłem tak wykończony, że po prostu zasnąłem gdy tylko przyłożyłem głowę do poduszki. I znów miałem ten sen.

Ten, w którym trząsłem się ze strachu.

A obudziłem się zalany potem. Kilka minut później odczytałem sms.

Od: Ola

Wiadomość: Rozmawiałam z rodzicami. Zgadzam się na wyjazd.

 Nie mogłem usiedzieć na miejscu. Czułem się taki szczęśliwy! Miałem nadzieję, wielką nadzieję, że to zadziała. 

Teraz została jedna rzecz. Trzeba było pożegnać się z reprezentacją, moimi najlepszymi przyjaciółmi. Pożegnać z szansą na medal na tych IO. A to jest najtrudniejsze... 

 ,