Nikomu nie powiedziałem o jej zawahaniu. Ona sama
musiała przygotować i siebie i innych. Przez kolejne tygodnie bacznie ją
obserwowałem. Dopytywałem lekarza, ale na razie żadnych zmian. To i dobrze i
źle. Co wieczór zasypiałem z myślą, że to może się stać jutro. I wstawałem z
myślą: jaki będzie jej stan dzisiejszy. Codzienny stres doprowadził do mojej
słabej psychiki. Zwróciłem się do psychologa, który spotykał się ze mną i z
nią.
Ola nic nie powiedziała na ten mój wyskok.
Przyjęła pomoc chyba z wdzięcznością.
Miała kolejny zabieg. Wyczekiwałem pod prywatnym
szpitalem. Nie miałem pojęcia, co tym razem sprawdzają. Ale lekarz wyjaśnił mi
krótko tuż po operacji.
- Sprawdzaliśmy stan pracy jej umysłu. Na razie
nie ma żadnych widocznych zmian, jednak trzeba się przygotować, że nastąpią już
wkrótce. Jest możliwość zmniejszenia nowotworu a potem usunięcie go. Jednak
potrzebna jest zgoda na to leczenie. Uprzedzam, że jeszcze nigdy nie mieliśmy z
nim do czynienia.
Przekazałem te informacje Oli.
Dwa dni później odbyłem z Olą poważną rozmowę.
Nie chciała się dalej leczyć.
- Jest szansa…
- Szansą już było to, że tutaj trafiłam.
- Nie rób tego!
- Miesiąc minął. Mieliśmy umowę, tak? Chyba, że
już nie chcesz ze mną jechać…
- Nawet nie wiesz, jak bardzo tego chcę. Ale
chyba nie pamiętasz wszystkich szczegółów. Lekarz powiedział, że jest szansa na
poprawę dzięki tej terapii.
- Szansa. Ile jeszcze tych szans?
- Tyle ile trzeba, aby w końcu się udało.
- Jesteś niepoprawnym optymistą.
Jeśli tylko dzięki temu utrzymam cię przy życiu.
***
- Wiem, że to będzie dość dziwne o to , o co
poproszę…
- Mów, Zbyszek. Czego potrzebujesz?- Wiktor
zaczął się niecierpliwić.
- Kontakt do ojca Olki. Biologicznego.
- To faktycznie dziwne. Czemu dzwonisz do mnie, a
nie do jej matki?
- Bo ona nie udzieli mi odpowiedzi.
- Poproś.
- Ale…
- Boisz się jej?- Zarechotał.
- Po prostu…
- Jeśli po raz kolejny się wtrącę, Mariusz ukręci
mi łeb.
- Czemu ostatnio są tacy spięci na ciebie?-
Dopytałem.
- Ich pytaj. Ja tylko wykonywałem swoją robotę. I
teraz też wykonam mówiąc ci, że o takie informacje proś Marzenę.
- Niech będzie. Al…
Piiiiikk.
- Cholerny gnój!- Warknąłem.
- Znowu narobiłeś w gacie?- Spytał Kuba wchodząc
do pokoju z łazienki.
- Starałem się zdobyć info o ojcu Olki.- Wyjaśniłem, ignorując jego zaczepki.
- I jak?
- Pudło. Chyba faktycznie będę musiał pogadać z
Marzeną.
- Uuuuu. Niezręczna rozmowa z teściową?
- Zamknij się.- Warknąłem, rzucając w niego
poduszką. Zaśmiał się, kiedy przeleciała nad jego głową.
- Znowu chybiłeś. Jakim cudem jesteś zawodowym
siatkarzem?
- To nie moja wina.
- Poduszki?- Uniósł brwi i zasiadł wygodnie w
fotelu.
- Jej też nie mogę winić. Po prostu jesteś za
niski.
- Eeee…
- Zagiąłem cię koleś!- Klasnąłem w ręce i
zasiadłem jak król w drugim fotelu.
- To co zrobisz?
- To, co będę musiał…
***
Dwudziestominutową rozmowę odbyłem z Marzeną
późnym wieczorem.
I namówiłem ją, aby przekazała informacje ojcu
Olki.
Jedynym sposobem było wyjaśnienie, jak bardzo Ola
ma dość i chce się poddać.
Matczyna miłość nie zna granic.
Po tygodniu zabiegów, zrobiono jej kolejne
prześwietlenie. Guz się zmniejszył! Odrobinę, ale jednak. Moją radość ostudziło
realistyczne nastawienie na świat panny Aleksandry Soweckiej.
I tak co tydzień przez cały miesiąc.
Aż w końcu postanowili operować.
Zacząłem się zażarcie modlić. Bóg musi pomóc.
Musi. To jedyna szansa. Tak powiedział lekarz. Jeśli to nie pomoże, to już nic…
Zwłaszcza, że Ola zaczęła mieć zawroty głowy i coraz gorszą pamięć.
Trwało to całą noc. A ja tam siedziałem z Kubą i
się modliłem. Wiele osób nas mijało i patrzyło z ciekawością. Pełno lekarzy i
pielęgniarek wychodziło i wchodziło na jej salę. Próbowali nas odesłać do domu. Ale czy oni
nie rozumieli? Nawet gdybym się położył, nie mógłbym usnąć.
Jakoś o piątej nad ranem wyszedł do nas
wykończony chirurg. Pokiwał tylko głową.
- O, Boże.- Szepnąłem.
***
Wpadłem do jej pokoju, kiedy już mi pozwolili.
Chwyciłem ją w ramiona, nadal słabą po zabiegu.
- Udało się.- Szepnęła. Patrzyła na mnie ze łzami
w oczach, które po chwili spływały po jej policzku.
- Udało się.- Wycałowałem całą twarz Sowy, nie
potrafiłem się odsunąć.
Ola
– dziennik
Uleczyli
mnie? Dlaczego tak długo
musiałam cierpieć, aby w końcu się udało? Teraz będę mogła w końcu żyć. Ze Zbyszkiem. Będę żyć!
To
jest to, o co się modliłam.
Nigdy
nie zapomnę zadowolonej grupy chińskich lekarzy, którzy przyszli mnie odwiedzić
tuż po moim przebudzeniu.
„Operacja…
udała się! Wycięliśmy nowotwór. Zostanie pani jeszcze na tygodniowej
obserwacji, następnie przygotujemy wypis.”
„Dziękuję!”
I wtedy wbiegł Zibi. Oboje popłakaliśmy się ze szczęścia.
„
To co? Hiszpania?” Zaśmiałam się i pocałowałam go mocno. Albo przynajmniej tak
mi się wydawało, wciąż brak mi było sił.
A
teraz? Lecimy na chwilę do Polski, aby zrobili mi kontrolne badania. No i czeka
na mnie… tata. Mój biologiczny ojciec. Chce mieć ze mną jak najlepszy kontakt i
nadrobić wszystkie zaległe lata. Czy nam się to uda? Zobaczymy.
W
końcu mogę przestać myśleć o chorobie. Po prostu usnę i wypocznę w Hiszpanii…
Ola zasnęła na moim ramieniu, z druga
ręką na ręce Sokołowskiego. Wciąż nie mogłem uwierzyć w cud. Czyżby Bóg
wysłuchał moich modlitw? Mojego błagania? Tak. Najwyraźniej stwierdził, że już
za dużo wycierpieliśmy. Że zasługujemy na szczęście.
Oby trwało jak najdłużej. Mam plan
naszej małej wycieczki. Najpierw Rzeszów, żeby zrobić badania, potem małe
pożegnalne przyjęcie, wylot do Hiszpanii… Gdy wrócimy, wznowię kontrakt z Resovią.
Kupię dom. Założymy rodzinę.
To będzie nasze życie.
3 godziny później
Odebrali nas jej rodzice. Zjedliśmy
obiad na mieście. Amadeusz to miły facet, naprawdę skruszony. Ola powoli się do
niego przekonywała. Umówili się na kolejne spotkanie.
A ja, za namową Sowy, umówiłem się z
Tamarą.
Myślałem, żeby Sowa była tam ze mną,
ale nie chciała. I nie miałem jej tego za złe. Spiąłem się i przyszedłem w
umówione miejsce. Nawet nie potrafiłbym wyjaśnić, jak bardzo się zdziwiłem na
jej widok.
W ciągu kilku miesięcy człowiek potrafi
się tak zmienić! Tamara przefarbowała włosy na rudo i się obcięła, przez co
wyglądała młodziej. Nie pasował tylko jeden element: duży brzuch.
- Cześć.- Przywitałem się. Uśmiechnęła
się do mnie i wskazała miejsce obok. – Nie wiedziałem, że jesteś w ciąży… Który
to miesiąc?
- Widzę, że jesteś zaskoczony.
- Troszkę.- Przyznałem.- O czym
chciałaś porozmawiać.
- Chciałam oddać ci to.- Wyciągnęła
małą reklamówkę. Zajrzałem do środka i natychmiast pożałowałem. Biżuteria,
którą jej kiedyś kupiłem.
- Możesz to zatrzymać. – Oddałem jej.-
Ale czemu wydaje mi się, że nie po to mnie ściągnęłaś?
- Dalej z nią jesteś?- Szepnęła nie
patrząc mi w oczy.
- Ma na imię Ola. I tak. Jestem z nią.
- Zmieniłeś się.- Posłała mi smutny
półuśmieszek.
- Na lepsze czy gorsze?- Uniosłem brew.
- Na lepsze. Zdecydowanie.- Pokiwała
głową, wciąż nie patrząc mi w oczy.- Dawniej w tak trudnej sytuacji byś ją
zostawił.
- Pewnie masz rację. Ale ona mnie
zmieniła. Nadal chowasz do mnie urazę?- Spytałem.
- Już nie. Pogodziłam się z faktem, że
to ona jest dla ciebie lepsza. Pozostaje mi tylko przeprosić, że nie jestem
nią…
- Jak widzę, ty też znalazłaś sobie
kogoś idealnego.- Uśmiechnąłem się wskazując wymownie na jej brzuch.
- Tak.- Zaśmiała się.- Faktycznie.
- Znam go?
- Nie.
- To może kiedyś go poznam?
- Może...
- Chłopczyk, czy dziewczynka?- Zawsze
musiałem wszystko z niej wydobywać, każdą informację. Dobrze wiedzieć, że
przynajmniej to się nie zmieniło. Co nie oznacza, że przestało wkurzać!
- Jeszcze nie wiem. Chcę, żeby to była
niespodzianka.
- I niech zgadnę! Twój mąż chce
wiedzieć?- Wyszczerzyłem się.
- A no. Tylko, to nie mój mąż.
- To kiedy ślub?
- Pewnie nigdy.- Wyznała. Zrobiła się
bardzo smutna. Machinalnie chwyciłem ją za rękę. Spojrzała na nasze złączone
dłonie.
- Nie chce uznać dziecka.- Raczej
stwierdziłem niż spytałem.
- Nie ważne. Nie chcę o tym mówić.
- Dlaczego?
- Słuchaj, kocham go. I jesteśmy razem. Ale nie ma mowy o ślubie. Poza tym... Muszę cię poinformować… Moja matka zmarła.
- Cholera! Przykro mi, Tami.- Ścisnąłem
mocniej jej rękę. Odpowiedziała tym samym.
Przez dłuższą chwilę siedzieliśmy w
milczeniu.
- Kiedy pogrzeb?
- Już był. Szkoda, że cię nie było. Ona
zawsze cię uwielbiała…- Jej oczy zrobiły się szkliste, a po chwili po policzku
spłynęła pojedyncza łza.
- Jeśli mogę jakoś pomóc…
- Nie, nie. Daję sobie radę.-
Uśmiechnęła się pomimo swojego żalu i zaczęła zbierać.
- Gdzie została pochowana?
- Niedaleko naszej posiadłości we
Włoszech.
- Przepraszam, że mnie tam nie było.-
Wstałem za nią.
- Nie przepraszaj. Ty też miałeś swoje
problemy. W ogóle, jak Ola się czuje?
- Jest już lepiej.- Wyznałem i
natychmiast pojawiły się łzy w oczach. Położyła mi dłoń na ramieniu. Kiedyś,
jeszcze zanim zacząłem grać w siatkówkę halową, bardzo mnie to uspakajało. I
tym razem podziałało.
- Będzie dobrze.
- Nie wiem. Mam nadzieję, że tobie się
ułoży. Zasługujesz na to, Tami.- Użyłem zdrobnienia, które jej się podobało.
Mówiła, że czuje się wtedy wyjątkowo, gdy ją tak nazywam.
Pocałowała mnie w policzek, odwróciła
się i odeszła.
- I o co chodziło?- Zapytała Ola, gdy
tylko pojawiłem się w domu jej mamy i ojczyma.
- Zmarła jej matka. Jest w ciąży…
- Zrobiło mi się jej żal.- Wyznała
Sowa.
- A jednak mięknie twoje kamienne
serce?- Zachichotałem.- Pamiętam jeszcze dzień, kiedy o mało się nie
pobiłyście!
- Zaprosiłeś mnie do swojego mieszkania
na kolację z twoją narzeczoną. A ona powiedziała, że nie jestem w twoim typie.
Sorry, ale miałam prawo się wkurzyć!- Broniła się zaciekle. Podszedłem do niej
i objąłem ją.
- To w tobie kocham. – Ucałowałem jej
policzek. Na głowie znów miała swoją ulubioną chustkę. – A Tamara myliła się co
do tej jednej rzeczy. Bo ty jesteś jak najbardziej w moim typie!
- Uważała, że jesteś dla mnie za stary.
- Pięć lat to nie tak dużo…- Mruknąłem
do jej ucha. Dziewczyna objęła mnie za szyję.
- Właściwie to… tylko cztery.- Także
szepnęła. Zaskoczony, odsunąłem się na wyciągnięcie ręki.- No co? W Anglii
naprawdę miałam problem z matmą!
- Nie zdałaś klasy? Tylko mów mi tu zaraz
prawdę!
- A przez to będziesz mnie mniej
kochał?
Udałem, że się ciężko zastanawiam.
- Nieee… W sumie to mi na rękę.-
Wyszczerzyłem się.
- Nie zdałam w drugiej gimbazie.
- I tak cię kocham. – Po krótkim
pocałunku, coś mi się przypomniało.- Chwila. Byłaś wtedy zazdrosna?
- Kiedy?- Prychnęła.
- Byłaś zazdrosna już wtedy?!- Mój szok
był tak duży, że nawet nie zauważyłem wchodzącego do kuchni Kuby.
- Człowieku, ona wariowała. – Wtrącił
nowy gość.
- Dobrze wiedzieć…
- Nie wariowałam. Po prostu, tak
wyszło.- Wzruszyła ramionami. Kuba uniósł brwi i pokazał mi gestem, że jednak
była zazdrosna.
- Och, ty moje słoneczko…- Zmierzwiłem
jej włosy, po czym wyszedłem.
***
- Kiedy wylatujecie?
- Jutro.
- Na długo?
- Nie wiem, Michał. Miesiąc? Dwa? Może dłużej.
Wszystko będzie zależało od jej stanu zdrowia. – Wzruszyłem ramionami i upiłem
łyk piwa z butelki.
- Ale czemu Hiszpania?! Tak daleko od nas!-
Wkurzał się wciąż zagniewany Igła. Spojrzałem na niego smutnym wzrokiem.
- Prosiła mnie o to. Jej marzenie. Chociaż jedno
będę mógł spełnić.- Przymknąłem powieki by się nie rozkleić. Przypomniałem
sobie jej rozpromienioną twarz, kiedy pokazałem bilety na samolot. Ta radość mi
się udzieliła. Obiecałem sobie w duchu, że to będą jej najlepsze wakacje w
życiu.
- Zibi.- Poczułem czyjąś dłoń na ramieniu.
Natychmiast oprzytomniałem. Zadarłem głowę do
góry i uśmiechnąłem się zaskoczony.
- Oooo! Cześć, mamo.
-
Dzień dobry!- Przywitał się Michał i Krzysiek.
-
Witajcie. Zbyszku, dlaczego nie odzywałeś się do nas od tak bardzo dawna?
-
Jest tata?
-
Tak, w hotelu. Ale..
- Spotkajmy się o siódmej w tej restauracji.-
Wskazałem za siebie. – Wtedy wszystko wam wytłumaczę.
- Dobrze.- Zmarszczyła brwi, zdezorientowana.
- Jest bardzo zły?- Kaszlnąłem. Wystarczyło, że
spojrzała na mnie i wszystko było dla mnie jasne. – Co robicie w Rzeszowie?
- Postanowiliśmy cię odwiedzić, skoro ty nie masz
czasu żeby przyjechać do nas.
- To nie tak… Eh. Mamo, wyjaśnię wieczorem,
dobrze?
- O siódmej.- Zgodziła się i odeszła.
- No stary, Leon ci nie odpuści!- Poklepał mnie
Kubiak.
- Już naprawdę mam to gdzieś.- Sapnąłem. Po czym
trzema dużymi łykami dokończyłem piwo.
- Jak to? Twoi rodzice? Tutaj!- Wpatrywała się we
mnie z zaskoczeniem. Ani trochę nie była zła, przerażona. W końcu się uśmiechnęła.-
Więc w końcu poznam twoich rodziców!
- Cieszysz się? Myślałem, że będziesz zła… W
końcu miałaś się spotkać z przyjaciółkami. I Kubą.
- No co ty! Jasne, że się cieszę.- Pocałowała
mnie w policzek. Obejrzałem się za nią.
- A ty dokąd?!
- Wybrać strój na kolację!- Odkrzyknęła i
zamknęła się w swoim pokoju.
Nadal gościliśmy u jej rodziców. Usiadłem w
wygodnym fotelu i bez zainteresowania wpatrywałem się w ekran telewizora.
Co będzie, gdy rodzice dowiedzą się, że ukrywałem
przed nimi mój związek tak długo? Znowu gadka o wspaniałej rodzinie, którą
stworzę z Olą, naszych dzieciach, przyszłości. A co zrobią kiedy się dowiedzą,
że nie możemy liczyć na tak wspaniałą przyszłość, bo liczy się tylko tu i teraz? Faktycznie -
zaniedbałem nasze relacje. I to tylko moja wina. Ojciec dzwonił do mnie tyle
razy, jednak nigdy nie chciało mi się z nim gadać. Wiedziałem, o czym miałaby
być taka rozmowa.
I nieuniknione, że dzisiaj w końcu ją odbędziemy.
Wieczorem zrobiło się chłodno, więc kategorycznie
odmówiłem spaceru. Nie chciałem żeby Olka się przeziębiła, to mogłoby
spowodować jeszcze większe komplikacje. Odpaliłem samochód, kiedy wsiadała.
Przez całą drogę słuchaliśmy radia, nie odzywając
się do siebie. Co jakiś czas tylko głaskałem ją po ręce, lub policzku. A ona za
każdym razem uśmiechała się leciutko w moja stronę. Też się stresowała.
Rodzice byli już na miejscu. Nie widzieli nas,
gdy weszliśmy do restauracji. Odwiesiliśmy nasze kurtki i podeszliśmy do
stolika. Pierwsza zorientowała się mama.
- Leon.- Szturchnęła go. Oboje wstali. Tata już
trochę niższy ode mnie, spojrzał za moje plecy.
- O co tutaj chodzi, synu?
- Mamo, tato… To jest Ola. Moja dziewczyna.-
Objąłem ją dla podkreślenia słów. Twarz mamy się rozpromieniła, za to tata
zbladł.
Usiedliśmy przy stole po dogłębnym przedstawieniu.
- To nie wyjaśnia, dlaczego się do nas nie
odzywałeś. No przecież to, że masz dziewczynę nie mogło ograniczać ci…
- Do tego zrezygnowałeś z gry w reprezentacji?! O
co z tym chodzi?- Leon spojrzał na mnie twardym wzrokiem.
- To nie jest takie proste, okej? Zamówmy coś.
Oluś, jesteś głodna pewnie?
- Nie chce mi się jeść aż tak bardzo…
- Musisz jeść.- Odpowiedziałem tonem bez
sprzeciwu. Rodzice popatrzyli tylko po sobie.
- No dobrze. A potem nam wszystko wyjaśnisz.
- Wszystko.
I tak też się stało. Gdy przynieśli nam deser,
postanowiłem troszkę rozjaśnić sprawę.
- Wiem, że się nie odzywałem. Uwierzcie mi, nie
miałem zbyt dużo czasu. Miałem na głowie ponowną przeprowadzkę, trudne
rozstanie… ogólnie skomplikowaną sytuację miłosną.- odkaszlnąłem, a moja
dziewczyna przewróciła oczami. Puściłem do niej oko, na co się uśmiechnęła. –
No i reprezentacja.
- Nadal nic nie rozumiemy. Jeszcze zanim zastąpił
cię ten miły chłopiec Kuba Jarosz, dzwoniłeś regularnie.
- No właśnie. I wtedy dowiedziałem się bardzo…
Wstrząsnął mną stan zdrowia Oli…- Nie wiedziałem, czy mam kontynuować, więc
spojrzałem na nią. Niech powie tyle, ile chce.
- Zbyszek przez cały ten czas pomagał mi,
ponieważ miałam nowotwór. Nieuleczalny guz mózgu.
Prosiłam, by odpuścił i grał dalej w IO.- Mówiąc to, wpatrywała się głęboko w
oczy moich rodziców, którzy słuchali jej z wielkim zainteresowaniem. – Ale nie
chciał odpuścić. Wówczas nie byliśmy parą. Tylko dobrymi przyjaciółmi. Jednak
wszystko się zmieniło, kiedy w Polsce i Anglii nie chciano podjąć się terapii,
która mogłaby ocalić mi życie. Zrozumiałam, że on naprawdę coś musi do mnie
czuć, skoro walczy tak zacięcie… Bardziej jemu zależało, niż mnie.
Przestała mówić. Zerknęła na mnie z czułością,
więc chwyciłem jej rękę i ucałowałem przegub dłoni. Wiedziałem, że stara się
nie rozpłakać. Zawsze udaje, że wszystko jest
w porządku, kiedy i tak wiem, że nie jest. Znam ją zbyt dobrze.
- Więc, jak twoje zdrowie?- Zadała pytanie mama.
- Mam nadzieję, że lepiej. Z początku wszystko szło dobrze.
Chińskie leczenie pomagało. Zmniejszono guza, a następnie wycięto. - Zachłysnęła się powietrzem.
- Dość.- Przerwałem.
- Nie, nie… Ja mogę…
- Olu, dziękuję.- Odezwała się moja mama. –
Jesteś wspaniałą dziewczyną, skoro Zbyszek cię wybrał.- Chwyciła jej drugą rękę
i czule pogłaskała. Poczułem, że kamień spada mi z serca.
- No cóż.- Odchrząknął Leon. Był troszkę
zakłopotany.- Jeśli potrzebujecie więcej środków...
- To bardzo miłe z pana strony. Ale chyba
podziękuję.- Uśmiechnęła się szeroko Sowa. I znów była tą radosną dziewczyną
sprzed kilku lat. – Już pogodziłam się z tym, co mnie czeka. Nie chcę kolejnej
nadziei i kolejnych rozczarowań. Kupiłam czas. I oby go starczyło na długie lata.
- W razie czego, walcie do nas.- Poklepał mnie po
ramieniu.
- Dziękujemy, tato.
Reszta wieczoru minęła nam bardzo przyjemnie.
Gdyby nie to, że Ola już usypiała, pewnie siedzielibyśmy w czwórkę do późnej
nocy.
Odprowadziłem dziewczynę do mojego samochodu i
wróciłem żeby pożegnać się.
- Jeszcze raz was przepraszam.- Uściskałem ich
oboje.
- Jestem z ciebie dumna, kochanie. – Pogładziła
mnie po policzku. Zaczęło kropić, więc schowała się do swojego samochodu. Za to
Leon mnie jeszcze zatrzymał.
- Zbyszku, dlaczego to robisz? Widzę, jak bardzo
jesteś w tej dziewczynie zadurzony. I ona w tobie też.. Ale nic ci nie może
zaoferować. Wiesz, że chcę dla ciebie jak najlepiej.
- Tato. Przestań. Kocham ją i nie zostawię jej. Czegoś takiego się nie robi.
Nie potrafiłbym jej zostawić…
- Tego się obawiałem, synu. Za bardzo się
zakochałeś. Potem będziesz cierpiał.
- Nie musisz mi tego mówić…
- Życzę wam szczęścia. Zasługujecie oboje. - Poklepał mnie po raz kolejny w ramię i sam
wsiadł do auta. Ja jeszcze chwile postałem, nim dołączyłem do swojej
dziewczyny.
Nie od razu zapytała, jak wypadła. Ale gdy padło
to pytanie…
- Pokochali cię.- Wziąłem ją na ręce i zaniosłem
do domu.
