Rozdział XXIII

Obróciłam się i ujrzałam najpiękniejszy widok w życiu. No może nie w życiu, ale brakowało mi tego. Za otwartą szybą widziałam cały Rzeszów. Ale to nie miasto mnie tak zachwyciło, a niebo.

- Wow- szepnęłam i podeszłam do ogromnej szybie.

- Niezłe nie?- ewidentnie czuje się dumny z siebie.

- To jest… Niesamowite- przyznałam. W tym miejscu niebo i chmury tworzyły niezwykłą całość. I nawet promyki słońca, którego tak ostatnio jest mało, oświetlały świat. Niemal dostrzegałam w tym skrawku raju niedługo spadający śnieg.

Zapomniałam o obecności siatkarza i wciągnęłam szkicownik z torby. Natychmiast usiadłam na parapecie i zaczęłam szkicować.

- Co robisz?- zainteresował się sprowadzając mnie za ziemię.

- Rysuję- odparłam spokojnie. Zajął miejsce obok mnie. Czułam na sobie jego wzrok.

- Rysujesz?- uniósł brwi.

- Trochę…- przyznałam zajęta.

- Mógłbym zobaczyć twoje rysunki?

- Nie!- prawie krzyknęłam odsuwając się od niego.

- Okej, okej!- podniósł dłonie w geście kapitulacji. – Tak tylko spytałem. Ale… ten będę mógł zobaczyć?

- Jeśli zasłużysz, to tak- uśmiechnęłam się szeroko, odwzajemnił.

- Hej, ale to ja cię tutaj przyprowadziłem!- udawał wkurzonego.

- Nielegalnie? Bardzo nieładnie, panie Bartman- pokręciłam głową.

- Pani Amelia wpuściła nas bez problemu!

- Ciekawe co jej zaproponowałeś, żeby się tu dostać- prychnęłam.

- Nie wierzysz już w dobroć ludzką?

- Nigdy w nią nie wierzyłam.

Na dachu gmachu spędziliśmy ze dwie godziny. Bez problemu wróciliśmy do auta. Pojechaliśmy do domu Ignaczaków, gdzie spędziliśmy wieczór z Iwoną i dzieciakami czekając na Igłę. Gdy wrócił cały w skowronkach, nie musieliśmy pytać jak mecz. Zbyszek od razu zadzwonił do Kubiaka i umówili się na miasto uczcić wygraną. Pożegnaliśmy się a ja zaczęłam przygotowania do jutrzejszego dnia.

W weekend zadzwonił do mnie tata. Wytłumaczył, że nie może odwiedzić mnie w święta, jednak mama się postara przylecieć do Polski. Ucieszyłam się na tę wiadomość. Potem miałam czas dla siebie, który wykorzystałam do prześledzenia wysłanych przez moje przyjaciółki zdjęć.

- Wszędzie to samo- mamrotałam pod nosem.- Nic nie rozumiem.

Wtedy właśnie przybyli niespodziewani goście. Drzwi do pokoju się otworzyły a w nich stanął nie kto inny jak Michał Kubiak.

- Co Tm młoda?- szeroko się uśmiechnął i wkroczył pewnym krokiem do środka. Ja siedząc na podłodze oparta o łóżko (co stało się moją najnormalniejszą pozycją) z laptopem na kolanach i spoglądam na niego spode łba.

- Lepszego powitania nie znasz?

- Ja znam!- rozległ się kolejny głos. Bartman podszedł natychmiast i mnie przytulił. – Teraz lepiej?

- O wiele- przyznałam ze śmiechem.

- Panowie, no ale proszę nie przeszkadzać młodej dziewczynie!- wydarł się Igła wbiegając do nas.

- O, następny! Ile jeszcze słoni tutaj przyjdzie?- prychnęłam.

- Czemu ty nas porównujesz do słoni, to ja nadal nie rozumiem- pokręcił głową zniesmaczony Kubiak.

- Takie życie- wzruszyłam ramionami.

- Uczysz się?- zagadał Zbyszek.

- Zależy o co chodzi…

- Jedziemy na pizzę- oświadczyła Iwona zaglądając do nas. – Co wy na to?

- Kochanie, a nie miała dziś być zupa pieczarkowa?- uniósł brwi Ignaczak.

- Nie chce mi się gotować- przyznała.- To jak będzie?- Zerknęłam na zegarek. Co prawda nie mam ochoty na pizzę po ostatniej uczcie, jaką zafundowali mi siatkarze, ale wolę to niż nic nie jeść do końca dnia.

- Okej, tylko się przebiorę!- zakomunikowałam i wstałam. To miał być gest, który Krzysiek zrozumiał i wyszedł. Dwóch pozostałych nadal siedziało na moich krzesłach i gapiło przed siebie.- Eghm, a może tak wyjdziecie?- zasugerowałam.

- Aaa, jasne. Chodź, Dziku!- pociągnął przyjaciela za ramię. Z głupimi uśmieszkami zniknęli za zamykającymi się drzwiami.

***

- Znalazłaś coś nowego?- zagadał w poniedziałek rano Kuba.

- Nic. Nie ma tak żadnych nazwisk.

- Mógłbym zobaczyć te zdjęcia?

- Jasne. Poczekaj, zgrałam je na telefon…- wyciągnęłam komórkę i otworzyłam odpowiednią galerię. Chwilę później na ekranie pojawiły się fotki.

- Może to nie tak szukasz?- zasugerował, przeglądając telefon.

- To znaczy?- zmarszczyłam brwi. Siedzimy na stołówce szkolnej w najdalszym kącie. Nikt na nas nie zwraca już uwagi. Mi osobiście dali spokój i nie wlepiają gał jak w pierwszych dwóch miesiącach szkoły.

- No spójrz. W pierwszym wpisie jest: „Miło było ich wszystkich poznać. Takie szczęście mnie spotkało. Aż musiałam to napisać!”. W ostatnim: „To koniec. Nie mogę dłużej z nimi zostać. Kocham ich całym sercem, ale te wspomnienia… Wciąż nawiedza mnie w snach. Wyjedziemy. Nie możemy zostać. Nie mogę zepsuć tego wszystkiego jeszcze bardziej.”- Zamilkł.

- Fakt. Jest tutaj pewna rozbieżność…- przerywam ciszę między nami, bo dookoła słychać tylko szum rozmów, krzyków i innych. – Ale nie wiadomo o kogo chodzi.

- Skoro znała się z Igłą, to na pewno chodzi o siatkarzy- uśmiechnął się.

- To znaczy…

- Że znał ją nie tylko Ignaczak…

- Ale każdy inny stąd.

- A to oznacza…- podsunął.

- Że mamy trop!- wydarłam się zadowolona. Prawie wszyscy popatrzyli na nas dziwnie w tym samym momencie.- Kuba, jesteś niesamowity!

- No wiem przecież- przewrócił oczami.- Któż by inny!

- Kocham cię, kocham cię, kocham cię!- krzyczałam mu do ucha, jednocześnie przytulając mocno.

- Poczekaj, bo sobie pomyślą że zmieniłem orientację…- mamrotał.

- Muszę znaleźć tych siatkarzy! Pomożesz mi, prawda?

- Nikt inny.- Przyznał lekko wzdychając. Mam nadzieję, że nie udawał tej dezaprobaty.

- Dziś kolejne spotkanie do tych jasełek całych- zaczęłam zmieniać temat. Schowałam telefon i rozpoczęłam swoje jabłko.

- Wiem. Jestem ciekawy, jak to będzie. Choinki i Marty dziś nie ma- zauważył.

- Taaa. A Alan od rana kręci się sam po korytarzach. Z kumplami i torbą treningową.

- Pewnie będzie miał dziś trening. Idziemy na górę? Zaraz dzwonek.

- Okej.- Wstaliśmy i udaliśmy się do wyjścia. Na korytarzy Kuba kazał mi poczekać, bo idzie do łazienki. Oparłam się więc o ścianę i przyglądałam ludziom. Jedni stali w grupce i się naprawdę głośno śmiali. Inni siedzieli po drugiej stronie na ławkach i słuchali muzyki, lub po prostu rozmawiali. Dzień, gdy nie ma naszych dwóch gwiazdek w szkole jest piękny.

- Ola…- szepnął mi ktoś do ucha. Wzdrygnęłam się i natychmiast obróciłam.

- Alan!- wytrzeszczyłam oczy.- Co tu robisz?

- Przyszedłem powiedzieć, że dzisiejsze spotkanie się nie odbędzie.

- Acha, spoko- wzruszyłam ramionami.- Nie ma gwiazdek, to wszystko staje w miejscu- mruknęłam do siebie, żeby nie usłyszał.

- Co?

- Nic, nic. Masz dzisiaj trening?- zapytałam wskazując wzrokiem jego torbę.

- Tak. W sumie to na tej lekcji- uśmiechnął się. Odwzajemniłam. Staliśmy tak przez chwilę, aż w końcu ktoś szturchnął go za ramię i krzyknął:

- E, Morczewski! Spinaj dupę.

- Zamknij się Mario- syknął na tamtego. Kiwnął na niego ręką, więc chłopak podszedł do nas.- Mario, to jest Ola.

- Odsuń się głąbie, potrafię jeszcze się przedstawić!- Odepchnął kolegę i stanął przede mną. Jest bardzo niskim, nawet troszkę niższym ode mnie jasnym blondynem o zielonych oczach. Wyciągnął do mnie rękę.- Mariusz jestem.- Uścisnął moją dłoń i cmoknął w policzek. Nie potrafiłam się nie zarumienić. – Morczewski, czemu ty nie gadasz, że znasz takie piękne panny?

- Bo woli je zostawić dla siebie!- Nagle pojawił się kolejny, tym razem w przybliżonym wzroście do Alana, brunet, którego kojarzę. – Karol mam na imię- uśmiechnął się i odepchnął Mariusza. – Spadaj mały.

- Ja mały?!

- Kurdupel!- pokazał mu środkowy palec.- A jak ty masz na imię?

- Ola- odparłam uśmiechnięta i bardzo zakłopotana. Co tutaj się dzieje? Gdzie do cholery podział się Kubuś!

- Spadajcie stąd!- warknął Alan, odpędzając ich ode mnie.

- Stary, no weź…- jęknął Karol. –Rozmawiam z Olą!

- Idźcie na trening, okej?- powtórzył obracając się do mnie.

- No jasne! Tylko nie zapominaj, że masz dziewczynę!- krzyknął blondyn.

- Trzymaj swojego w spodniach, Morczewski!- dodał brunet. Alan obrócił się w ich stronę. Nie mam pojęcia, co im pokazał, ale natychmiast zrobili przerażone miny i uciekli kłócąc się.

- Sorry za nich- westchnął przepraszająco.- Są niezdrowo rąbnięci.

- Nawet mili!- zaprotestowałam. GDZIE JEST KUBA?! Rozległ się dzwonek i wszyscy jak jeden mąż zaczęli się zbierać. Tylko my staliśmy w jednym miejscu patrząc na siebie.

- Stuknięci.- Upierał się i wyszczerzył szeroko do mnie.

- Niech będzie…- zachichotałam. Odgarnęłam włosy i wtedy zauważyłam Sokołowskiego stojącego pięć metrów za Alanem i wpatrującego się we mnie z politowaniem. Potem wskazał na zegarek.- Mam teraz religię.

- Z księdzem?

- Nie. Zastępstwo.

- To może wpadłabyś na mój trening?

- Och- wymsknęło mi się z zaskoczenia. Patrzył na mnie wyczekująco.

- Nie lubisz siatkówki?- zmarszczył brwi.- Myślałem, że tak…

- Dlaczego?

- No wiesz… mieszkasz u Ignaczaków. Znasz się z NIMI.

- I co w związku z tym?- zaczynał mnie wkurzać. Dlaczego, do cholery zaczął gadać o siatkarzach?!

- Nic. Po prostu myślałem, ze to lubisz- wzruszył ramionami.

- I co jeszcze?! Może mam mieć chłopaka siatkarza?!- zbulwersowana założyłam ręce na piersi i spoglądałam na niego groźnie.

- Spokojnie, dziewczyno! Nie chciałem cię wkurzyć. Po prostu miałem nadzieję, że spodoba ci się jak gram.

- Och- znów mnie zaskoczył.- Nie, znaczy… Mogę wpaść. Tylko, jak to wyjaśnię?

- Załatwię to- obiecał. Zerknęłam na Kubę, coraz bardziej zdenerwowanego. Pokręciłam lekko głową. Zrobił minę, jak próbująca nabrać powietrza ryba. Potem zacisnął pięści i poszedł na górę. Mam nadzieję, że się nie obraził…

- Niech będzie- uśmiechnęłam się do Alana.

- Okej, chodź!- Położył rękę na moim ramieniu i poprowadził przez korytarz na salę gimnastyczną.

Nie mogę uwierzyć, że zaprosił mnie na swój trening. Na pewno Choinka wiele razy tutaj bywała. Jednak reakcja jego kumpli z boiska sugerowała co innego. A zwłaszcza komentarz jednego z nich:

- Czyżbyś zmienił zasady, Alan?- uśmiechnął się i poklepał go po ramieniu.

- Co to znaczy?- zapytałam. Nie byłam skrępowana tym, że wszyscy wiązali buty już ubrani i patrzyli na mnie z zaskoczeniem i… sama nie wiem czym. Już się do tego przyzwyczaiłam na treningach Krzyśka.

- No nasz najlepszy przyjmujący nigdy nie przyprowadzał swoich dziewczyn- wytłumaczył inny, podchodząc do nas.- Jestem Jacek.

- Ja nie jestem jego dziewczyną- zaprotestowałam natychmiast.

- To koleżanka- wyjaśnił Alan.- Ola. Poznajcie się, a ja idę się przebrać do szatni.

- Jasne, my się nią zajmiemy- mrugnął do mnie Karol, którego chwilę wcześniej poznałam.

- Tylko z dala z łapami od niej!- wrzasnął na odchodne Alan. Ucieszyło mnie to zdanie. Sama nie wiem dlaczego.

- Dobra. Mnie i Mario już znasz- uśmiechnął się Karol.- To Jacek, Adrian, Tomek i Piotrek- wskazywał kolejno na chłopaków, którzy mi machali. Powtórzyłam trzy razy w myślach ich imiona. Mam nadzieję, że zapamiętam.

- Jakiego macie trenera?- spytałam od niechcenia siadając pod ścianą.

- Nasz wuefista- wyjaśnił najwyższy z nich, Tomek.

- Właśnie idzie.- Drewniane drzwi Sali otworzyły się i do środka wkroczył nasz młody wuefista, profesor Mruk. Z nim wu ef mają chłopcy, my mamy ze starszą babką. Chociaż wiele dziewczyn z chęcią by się zamieniło.

- No chłopcy, do roboty!- klasnął w ręce i wtedy mnie zauważył.- A to kto?

- Ola, trenerze- wyjaśnił wbiegający Alan.- Bardzo chciała zobaczyć jak gramy.

- A ty nie masz lekcji?- uśmiechnął się do mnie. Ma ładny uśmiech.

- Zastępstwo…

- … Jakby trener mógł ją usprawiedliwić…- poprosił Alan patrząc mu w oczy. Przez chwilę jakby mierzyli się wzrokiem. W końcu kiwnął głową.

- Dziękuję!- uśmiechnęłam się do niego najpiękniej, jak potrafiłam.

Chłopcy zaczęli się rozgrzewać, więc wyciągnęłam komórkę. Na pewno Kuba wysłał mi sms. Sprawdziłam i się nie myliłam. Cztery wiadomości!

Kuba: MOŻESZ MI POWIEDZIEĆ O CO DO CHOLERY CHODZI??!

Kuba: Co to miało znaczyć Olka!

Kuba: Odpisz natychmiast bo się nigdy więcej do ciebie nie odezwę!

Kuba: Olka, do cholery!!

Westchnęłam i napisałam:

Odpowiedz: Nie denerwuj się tak wariacie! Jestem na treningu Alana. Sam mnie zaprosił, a jego trener obiecał mnie usprawiedliwić. Wiem, że będziesz się beze mnie nudził. Ale wiesz ile to dla mnie znaczy…

Wcisnęłam wyślij. Po chwili przyszła odpowiedź:

Kuba: Jolka cię zabije jak się dowie.

Nie odpisałam. Nie mam ochoty w tym momencie myśleć o tej zdzirze. Najważniejsze dla mnie jest to, że Alan mnie zaprosił na swój trening. A do tego, nigdy nie zaprosił Choinki. I właśnie w tym momencie na mnie patrzy…

*****

Witajcie! Przepraszam, przepraszam, przepraszam... Nie dodawałam długo :c Postaram się nadrobić zaległości :)

Dziękuję za komentarze! 

Buziaki ;**