Rozdział LI

Pierwsza myśl?

Niemożliwe. Zbyszek nie może mieć narzeczonej.

Druga myśl?

A co ciebie to obchodzi?

Trzecia myśl?

Zabiję, że mi nie powiedział.

Moje zaskoczenie musiało być widoczne.

- Ola?- Zaniepokoił się siatkarz.

-Ehm, to wspaniale! Nie wiedziałam, przepraszam.- Posłałam im szczerz (moim zdaniem) uśmiech.

- O coś chciałaś mnie zapytać, tak?- Przypomniał atakujący.

- To może poczekać.- Odparłam szybko się wycofując.- Zapytam później.

- Ola!

Zanim zdążył mnie zatrzymać, mnie już nie było. Czułam się skołowana. Dlaczego?  Przecież to normalne, że Bartman kogoś ma. Dziewczynę. Narzeczoną. Nie Kubiaka. On ma narzeczoną. A mnie nie powinno to obchodzić.

Więc dlaczego poczułam się źle z tą wiadomością?

Skrzywiłam się na samo wspomnienie Tamary. Jest piękna. Czarne, długie włosy. Chyba piwne oczy. I ten uśmiech… Nic dziwnego, że są parą. Zbyszek ma gust.

DOŚĆ!

To jego życie. On decyduje z kim się spotyka.

Ale dlaczego mi nie powiedział?

- Uważaj, jak chodzisz!- Wrzasnął za mną jakiś facet. Zaraz potem usłyszałam trąbienie aut. Rozejrzałam się zdezorientowana.

Jestem na środku drogi.

- Przepraszam, przepraszam…- Pokazywałam gestem i szybko przebiegłam na drugą stronę. 

Znów lunęło.

*** 

Długi spacer w deszczu dał mi odpocząć. Weszłam do domu już spokojna i opanowana.

- Jezus Maria!- Krzyknęła Iwona.

- To tylko ja.-  Mruknęłam pod nosem.

- Co ci się stało?!- Natychmiast do mnie podbiegła i zaczęła ściągać moją mokrą kurtkę.

- Zastała mnie ulewa.- Uśmiechnęłam się.

- Ło Matko Boska!- Tym razem krzyknął Igła.

- Mówiłam już! To tylko ja.- Wzruszyłam ramionami.

- No nie wierzę! No i gdzieś ty się szlajała? – Jęknął.

- Tu i tam… Sama nie wiem.- Wyszczerzyłam się.- Mogę iść się przebrać?

- Szybko bo będziesz chora!- Rozkazała Iwona.- Zrobię ci gorącej herbaty…

Udałam więc się do swojego pokoju. Wzięłam suche ciuchy, poszłam pod prysznic. Pół godziny później siedziałam na kanapie popijając herbatką Iwony i oglądając Wiadomości. W sumie całe zaskoczenie już minęło. Czas przyzwyczaić się, że nie będę już jedyną przyjaciółką kobietą w życiu Bartmana. 

Wiadomość: Oluś, cała jesteś? Martwiłem się. O co chodziło?

Odpowiedz: Miałam tylko takie jedno pytanie. Ale to może poczekać do jutra. Teraz mam kolejne. Dlaczego mi nie powiedziałeś?

Wiadomość: O Tamarze?

Odpowiedz: No. Przecież to było kompletne zaskoczenie. Zwłaszcza, że od jakiegoś czasu starałam się wydobyć z Ciebie jakieś informacje o Twoich byłych.

Wiadomość: Wiem, przepraszam. Jakoś nie mogłem się zdobyć. Chciałem, żebyście inaczej się poznały. Możemy o tym pogadać jutro? Po treningu? :)

Odpowiedz: Ok.

Wyłączyłam telefon i skupiłam się na ekranie telewizora.

- Młoda, przegięłaś. Ja rozumiem, że możesz mieć swoje bunty. Ale to jest nie do przyjęcia!

Igła stanął przede mną zasłaniając mi widok.

- Krzysiek, możesz się odsunąć?- Poprosiłam. Ale on tylko patrzył na mnie tymi swoimi rozgniewanymi oczami. – Wiem, wiem. Sorki no. Mówiłam już. To wszystko przez deszcz. Nad żywiołami nie zapanuję! Nie rób ze mnie jakiejś bogini czy coś.

- Nie trzeba było po mnie zadzwonić?

- Telefon mi się rozładował.

- Czyżby?- Uniósł brwi. Skubaniec wie, kiedy kłamię.

- Po prostu… Musiałam się przejść. Pomyśleć.

- W deszczu?!- Zirytował się.- Jesteś nienormalna.

- Po kimś to odziedziczyłam.- Uniosłam brwi. Igła udawał, jakby nie wie, o co chodzi. – Może teraz powiesz, po kim?

- Chciałbym, żeby po mnie.- Mrugnął i usiadł Obok na kanapie. Najwyraźniej konflikt zażegnany.

- Może być po tobie.- Wyszczerzyłam się.

- A tak serio… Co się stało?- Spojrzał na mnie więc natychmiast odwróciłam wzrok.

- Pokłóciłam się z Alanem. Znaczy… Sama nie wiem, co mam robić.

- Tematy miłosne…- Pokiwał  głową.- Z tym to może do Iwony?

- Ale to ty znasz całą sytuację!

W końcu się zgodził. Opowiedziałam mu o wszystkim. O tym, jak czekałam pod kinem, jak byłam zła na Kubę, o Alanie, który mnie okłamał. A jak Ignaczak to skomentował?

- Łał.

- Dzięki. Tego mi było trzeba!- Zakpiłam.

- Czyli ten Maciek to tez gej?

- Czy z całego tego mojego monologu zapamiętałeś tylko tą jedną rzecz?- Wkurzyłam się.- Bardziej mi chodzi o to, żebyś powiedział, co mam robić.

- Nie mogę. Sama musisz podjąć decyzję. Pamiętaj jedno: człowiek jest gorszy niż zwierzę. Ale każdy zasługuje na drugą szansę.

*** 

Wybaczyłam Alanowi. Ale postanowiłam być bardziej czujna i na wszelki wypadek trzymać go z daleka od Jolki. 

- Jestes najlepsza. Kocham cię!- Pocałował mnie tak namiętnie, że brakło mi tchu.

- Jestem za dobra.- Jęknęłam.

- W sobotę wieczorem moich starych nie ma w domu. Wpadniesz? Mam dla ciebie niespodziankę.

- Niech będzie fajna.

- Będzie najlepsza.-  Znów mnie pocałował.

I niech lepiej ma rację. Bo jak nie, to inaczej sobie z nim porozmawiam!

 

Po pracy miałam spotkać się ze Zbyszkiem. Wyszłam z budynku a on już czekał na mnie.

- Mieliśmy pogadać.- Przypomniał.

- Wiem. Musimy. Gdzie?

- Wsiadaj do auta.- Zaprosił i sam zrobił to samo.

Kilka minut później spacerowaliśmy po parku, gdzie kilka miesięcy temu rysowałam w swoim szkicowniku zachód słońca. Szliśmy w milczeniu, aż w końcu on się pierwszy odezwał.

- Przepraszam.

Zdezorientowana spojrzałam na niego.

- Za co?

- Że ci nie powiedziałem. Ale to jest bardziej skomplikowane niż sądzisz.

- To może mi opowiedz? Jeśli chcesz.- Dodałam szybko. – Wiesz, troszkę mnie zaskoczyło, że masz narzeczoną.

- Nie mam.

- Jak to?- Aż się zatrzymałam.- Przecież Tamara…

- Była moją narzeczoną.

- Chwila. Pogubiłam się…

- Mówiłem, że to trochę skomplikowane. – Uśmiechnął się. Zachęciłam go, żeby opowiadał.- No dobra. Tamara w sumie to jest moją narzeczoną tylko fikcyjnie. Nigdy oficjalnie jej się nie oświadczyłem. Poznaliśmy się jakieś pięć lat temu, zakochaliśmy. W końcu ja musiałem wrócić do Polski.

- Wrócić?- Przerwałam mu.

- Mieszkałem we Włoszech. Tamara stamtąd pochodzi. Ona nie mogła wyjechać, bo miała chorą matkę i musiała się nią zajmować. Swego czasu pomagałem jej. I Kubiak. Graliśmy wtedy w plażówkę.

- Grałeś w siatkówkę plażową!?

- No.

- To czemu grasz teraz w halową?

- Postanowiłem sprawdzić czegoś nowego. I tak już zostało. Ale wracając do tematu… Naprawdę ją kochałem. Była moją pierwszą miłością.

- Więc czemu nie byliście razem? Tamte rzeczy w twoim domu… to były jej, prawda?

- Tak. Jej książki, niektóre ubrania. Nie mogłem się ich pozbyć. Jakiś miesiąc temu wróciła do Polski. Powiedziała, że nadal mnie kocha i musiała mnie odnaleźć.

- To ciekawe, że akurat teraz.- Zamyśliłam się. A potem się uśmiechnęłam.- Ale teraz przynajmniej możecie być razem!

- Aż tak cię to uszczęśliwia?- Spytał dziwnie poważny.

- Kochasz ją?- Długo milczał. Naprawdę długo, aż zaczęłam się martwić. – Kochasz?

Stanął przede mną i spojrzał się w oczy.

- Kochałem. I jakaś część mnie nadal ją kocha.

- Czyli ją kochasz?- Ponownie spytałam pragnąc odpowiedzi. Nie wiem, dlaczego. Po prostu zaczęło mi zależeć na jego odpowiedzi. Znów ruszył przed siebie.- No powiedz mi!

- Tak.

Nawet na mnie nie spojrzał. Po czym po raz kolejny się zatrzymał i zrobił coś dziwnego. Przytulił mnie mocno do siebie. Tak bez powodu.

- Hej! Udusisz mnie!- Jęknęłam.

- Dzięki.

- Za co?- Uśmiechnęłam się.

- Za to, że jesteś moją… przyjaciółką. I że mogłem z tobą pogadać.

- Słuchaj, tylko mam prośbę. Nie mów nic Kubiakowi, że się spotkaliśmy, co?- Poprosiłam.

- Czemu? Co on ci nagadał?!- W oczach Zibiego pojawiły się groźne błyski.

- Nic, nic. Tylko… proszę.- Przyglądał mi się uważnie aż w końcu kiwnął głową.

- Dobra. A teraz mów, co chciałaś mnie zapytać?- Zmienił temat siadając na ławce. Zajęłam miejsce obok.

- Kontaktowałeś się z Nieznanym?

- Tak.

- Przysłał mi list, że chce mi pomóc. Jak udało ci się go przekonać?

- Poleciał na moją urodę.- Wyszczerzył się.

- Chyba jej brak.- Zażartowałam. Natychmiast zaczął mnie łaskotać za karę.

- Uważasz, że nie jestem przystojny?- Naburmuszył się.

- A jesteś?- Zachichotałam. Wtedy porwał mnie, przerzucił sobie przez plecy i zaczął mną kręcić.- Nieeee. Zbyszek, nie!

Zaraz zwymiotuję.

Ale wtedy się zatrzymał.

- Nadal uważasz, że jestem brzydki?

- Nie! Uważam, że jesteś przystojny.- Dałam za wygraną. Z wielkoludem nie wygram. On przecież ma pięć razy więcej siły niż ja!

- Tylko tyle?- I znów obroty…

- Nie, nie! Jesteś bardzo przystojny i… miły!- Dopowiedziałam.

- I…?

- Jeszcze coś?- Zdziwiłam się. Poczułam kolejne… O nie!- Dobra no! Jesteś jeszcze mądry.

- I wielkoduszny.- Dopowiedział stawiając mnie na ziemi. Odetchnęłam z ulga ale na wszelki wypadek odsunęłam się do tyłu.

- I wielkoduszny.- Powtórzyłam.

- Naprawdę? Dziękuję!- Uśmiechnął się na co ja tylko parsknęłam śmiechem. Dzięki niemu poprawiłam sobie humor. – No dobra. Skoro najważniejsza rzecz ustalona, to powiedz mi, co jeszcze napisał ten twój Nieznany.

- Ogólnie to wszystko i nic. Staram się zrozumieć czy chciał mnie obrazić, czy faktycznie pomóc. W każdym razie mam się z nim spotkać.

- Kiedy?

- Z tego co się dowiedziałam… w tę sobotę.

- Jutro?

- Tak.

- Potrzebujesz towarzystwa?

- A twoja narzeczona nie będzie mieć do mnie pretensji, że pożyczam sobie jej faceta?- Uniosłam brew.

- Przecież mówiłem ci, że ona nie jest moją narzeczoną!- Westchnął zrezygnowany.- Na razie dążymy do tego, co było kiedyś. Poza tym nie jestem jej. A ty jesteś moją przyjaciółką. Jadę z tobą.- Ostrzegł.

- Okej, spasuję.- Wyszczerzyłem się.

Dlaczego cieszę się na samą myśl, że Zbyszek zostawi Tamarę a pojedzie ze mną? Nie podoba mi się to.

Bardzo mi się nie podoba.

Wróciłam do domu i od razu wzięłam się za szkicowanie. Nie widziałam, co wyjdzie. Dopóki nie odłożyłam ołówka nie byłam świadoma, co rysuję. Teraz to widzę.

Bartmana. 

***

- Sowa, bilety zarezerwowane! Przylatujemy do Ciebie!- Wydarła się Natalia. 

- Super! Czemu to jeszcze całe dwa tygodnie?- Zasmuciłam się,- Chciałabym już was przytulić!

- My też! Nawet nie wiesz, jak tęsknimy!- Karolina zrobiła smutną minkę. 

- Twoja mama stwierdziła, że chyba też przyjedzie na twoją studniówkę!

- Wiem. Jakoś się nie cieszę.

- Przestań, no! To twoja matka.- Skarciła mnie Karo.

- Wiem. Ale nadal nie wybaczyłam jej, że nie powiedziała mi, kto jest moim biologicznym ojcem.

- Zapytaj jej, jak przyleci do Polski. Wedy będziesz miała ją w garści. Bo tak przez telefon to nie bardzo.- Stwierdziła Natka.

- W ogóle to ustaliłaś już coś?

- Tak. Na sto procent moim ojcem nie jest Igła.

- Skąd wiesz?!- Zaciekawione zbliżyły się do ekranu. 

- Wczoraj z nim gadałam. Wymieniliśmy kilka zdań na ten temat. Powiedział, że bardzo chciałby być moim ojcem. 

- A może sam nie wie?- Podsunęła myśl Karolina.

- Wie. I ja i on żałujemy, że nie jest jak chcemy żeby było.

Nagle drzwi do mojego pokoju otworzyły się. Aż podskoczyłam na łóżku, a laptop spadł mi z kolan na poduszki.

- Ale mam wejście!

- Kuba! Idioto!- Krzyknęłam.- Puka się.

- Czyżby to ten przystojny gej?- Zapytała Nat.

- Nie. to ten idiota gej. - Poprawiłam.

- Przestań. Nie uwierzę, że się nie cieszysz, że mnie widzisz!- Podszedł, walnął się na moje łóżko i do mnie przytulił.  - Cześć dziewczęta!- Pomachał do kamery.

- Hej Kubuś.- Wysłały buziaczki.

- Widzisz! One mnie kochają.- Uśmiechnął się szeroko. - A ty?

- Nie.

- Nie?

- Nie, bo ona kocha nas!- Krzyknęła Karolina. 

- I tak was zdradza. Tylko wam tego nie mówi.

Poczułam, jakby rozmowa przestała mnie dotyczyć, a tak naprawdę dotyczy, ale nie dotyczy. Dobra, co ja pieprzę?

- Już, dość!- Krzyknęłam. - Kuba, co robisz u mnie w pokoju? Na moim łóżku? 

- Przyjechałem obgadać jutrzejszy plan wyjazdu.

- A jedna jedziesz?- Ucieszyłam się. Nie będę musiała być sama z Bartmanem i będę czuła się bezpieczniej! 

- Nadal nie mogę.

- To co robisz mi nadzieję!- Walnęłam go mocno w ramię. Natychmiast mi oddał, aż musiałam je rozmasować. 

- Bo może byś chciała, żeby jechał Maciek?- Zaproponował.

- Maciuś? A po co on?- Uniosłam brew.

- Może sie przydać. Skoro ja nie mogę...

- Kuba, kim jest Maciek?- Przerwała nam Natalia.- Bo panna Sowecka nie raczyła nas poinformować.

- Nie było czasu.- Wykręciłam się.

- Maciuś to nasz nowy przyjaciel. Podoba się Oli. 

- Naprawdę?- Wyrwało się nam wszystkim trzem. 

- Tak. I oni do siebie pasują! Mówię wam! Niedługo...

Miałam ochotę palnąć go w łeb żeby się ogarnął. czy naprawdę jest taki ślepy?

- Kuba, Kuba, Kuba.- Zatrzymałam jego dalszą wypowiedź.- Nie rozpędzaj sie tak.

- No ale daj mu mówić! Może w końcu się dowiemy, czegoś ciekawego.

- Nie. Bo to, co on mówi to bzdury.

- Jak to?

- Kuba... Maciek mi się nie podoba. Nie jest w moim typie.

- Ale Alan jest?- Zdenerwował się.

- Kubuś...- Przytuliłam go.- Ja wiem, że ty chcesz dla mnie dobrze. Ale musisz mi zaufać. I w końcu pomyśleć trochę o sobie.

- Bardziej martwię sie o ciebie.- Przyznał. 

- A ja o ciebie. Więc proszę cię, daj już spokój i nie próbuj więcej mnie z nikim swatać. Okej?

Patrzył na mnie lekko urażony. W końcu kiwnął głową na znak zgody. 

- Więc jutro jedziesz sama?- Dopytywała Karolina.

- Z Bartmanem. Powiedział, że pojedzie ze mną.

- Chociaż jestem pewien, że jego narzeczona nie będzie tak wspaniałomyślna!- Przypomniał przyjaciel. 

- Bartman ma narzeczoną?!- Krzyknęła Natalia. Karo również była zdziwiona. 

- Czemu nam nie powiedziałaś Sowa?!

- Hej! Ja sama sie niedawno dowiedziałam!- Broniłam się.

- I mimo wszystko pojedziesz z nim na cały dzień do Krakowa?

- Nie mogę nikogo innego prosić o to.

- Albo nie chcesz.- Dodał Kuba.

- Uwierz, nie chcę zajść za skórę Tamarze! Ale ty nie możesz jechać. A byłoby mi łatwiej!

- Mówiłem ci. Weź ze sobą Maćka. 

- Nie. Nie ufam mu na tyle.

- Niech będzie.- Zgodził się.

- Chcę poznać tego Maciusia, jak przyjadę do Polski!- Ostrzegła Natalia. 

- Przecież masz już Marca. 

- Jakiego Marca? Przecież Nat jest z Filipem.- Karolina najwyraźniej ogarnia co się dzieje w życiu miłosnym Natalii. Ja nie.

- Nie ważne. Ma chłopaka.

- I co z tego?- Tym razem odezwała sama zainteresowana. - Nie mogę mieć przyjaciół? Z Polski? 

- Możesz.- Westchnęłam. 

Pukanie do drzwi. 

- Proszę.

- Ola zaproś kolegę na kolację. Już gotowa.- Uśmiechnęła się Iwona.

- Zaraz przyjdziemy.- Gdy wyszła, zepchnęłam z łóżka Kubę.- My musimy kończyć.

- Smacznego! I napisz jutro, jak było.

- Napiszę.- Obiecałam i się rozłączyłam.- Kuba, wstawaj! 

- Pomóż mi...- Jęknął. 

- Trudno, nie zjesz zapiekanki.- Wzruszyłam ramionami i wyszła. Dwie sekundy później dołączyłd o mnie. - A jednak udało ci się podnieść?

- Ta zapiekanka dała mi motywację.

Parsknęliśmy śmiechem i dołączyliśmy do rodziny Ignaczaków.

Na nieszczęście Kuby nie czekała na nas zapiekanka, ale kanapki i kakao. 

*****

Hejka ;** Długi? Podoba się? Mam nadzieję, że tak. W każdym razie jeszcze kilka rozdziałów i koniec części I 

Przepraszam za błędy.

Po ostatnim rozdziale widzę, że bardzo ruszyła Was wiadomość o narzeczonej Zbyszka. Więc w tym postarałam się to jeszcze bardziej skomplikować.XD

W kolejnym rozdziale:  ponowne spotkanie Oli i Nieznanego , bliższe poznanie Tamary, oraz niespodzianka Alana. 

Do następnego ;**