Rozdział XLIX

Odpowiedz: Dlaczego nie?

Wiadomość: Nie mam czasu dzisiaj, skarbie :C Wiem, że chciałaś iść na ten film do kina. Ale mam wyjazd z rodzicami. Nie mogę dzisiaj się urwać.

Przeczytałam trzy razy tę wiadomość. Czy on sobie kpi? Ustaliliśmy tydzień wcześniej, że dzisiaj wieczorem idziemy na film. Miało być pięknie! 

Odpowiedz: Okej. Baw się dobrze.

Tylko na tyle było mnie stać. Kiedy ostatnio gdzieś razem wyszliśmy? Tak po prostu? Chyba tylko na jego mecz.

Wiadomość:  Jakoś Ci się odwdzięczę kochanie ;**

Westchnęłam z rezygnacją.

- Będziesz musiał się bardzo postarać.- Mruknęłam pod nosem. Nie potrafię się na niego złościć. Wystarczy jeden uśmiech, jeden pocałunek i zły nastrój mija. Jest taką… przystanią spokoju.

- Kto się będzie musiał postarać?- Zagadał Zbyszek. No tak. Zapomniałam, że nie jestem sama bo dookoła mnie sami siatkarze. Jest po treningu, a ja jak prawie codziennie im towarzyszę.

- Szkoda gadać. Na facetów nie można liczyć.- Wzruszyłam ramionami i schowałam telefon do kieszeni dżinsów.

- Nie na wszystkich.- Poprawił. Spojrzałam na niego z uśmiechem. Właśnie, na niego zawsze mogę liczyć. Nie raz to udowodnił.

- Wiem. Przepraszam… - Zawstydzona zwiesiłam głowę.

- Co jest?- Szturchnął mnie w żebro i oparł obok mnie o ścianę.

- Po prostu… Umówiliśmy się już dość dawno, że dzisiaj idziemy na film. Zarezerwowałam bilety.

- I nie chce iść.

- Podobno ma gdzieś jechać z rodzicami.

- Z rodzicami?- Prychnął. Zerknęłam na niego zaciekawiona. Zauważył to i zaraz zaczął wyjaśniać.- Wiesz, niektórzy potrafią ze wszystkiego zrezygnować dla swojej dziewczyny.

- Na przykład ty?

- Ja na pewno!

Przyglądałam się mu dłuższą chwilę. A może…? Nie. Na pewno nie.

- Zbyszek?

- Hę?

- A może ty byś chciał iść ze mną? Szkoda żeby miejsca się zmarnowały.- Nerwow zagryzłam wargę.

- O, nie. Nie. Lepiej nie. Alan by mnie zabił, gdyby się dowiedział.

- Nie wmówisz mi, że się go boisz!

- Niekoniecznie się go boję, masz rację. Raczej chodzi o coś innego.

- O co?- Naprawdę chciałam wiedzieć.

- Nie musisz wiedzieć.- Uśmiechnął się i zaczął iść w stronę swojego samochodu, gdy tylko na horyzoncie pojawił się Igła.

- Muszę!- Krzyknęłam za nim. Bartman tylko pomachał mi na pożegnanie i odjechał.- Cholerni faceci.

- Hej! Czy my obrażamy ciebie? Nie. Więc szanujmy się!- Powiedział stojący za mną Kubiak.

- Co ty nie powiesz?- Prychnęłam. – Nie da się szanować osoby, która ciebie nie szanuje.

- Mądre słowa. Moja krew!- Pochwalił się Krzysiek, który właśnie do nas dołączył.

- Ja rozumiem, że chcesz pokazać swoją mądrość, ale… Nie wykorzystuj do tego mnie, co?

- Młoda ma racje.- Fabian rozmawiał o czymś z Nowakowskim, ale na chwilę do nas podeszli.- Ona ma po tobie co najwyżej idiotyczne riposty.

- A może wy wiecie, co ostatnio jest nie tak ze Zbyszkiem?- Zmieniłam temat. Nadal coś mi nie pasuje w jego zachowaniu. Odkąd jestem z Alanem, między nami zrobiła się przerażająca wyrwa. Praktycznie wąwóz. Urwisko. Ale od miesiąca jest jeszcze gorzej. Boję się do niego nawet zadzwonić, czy by ze mną się nie spotkał. Z góry wiem, jaka będzie odpowiedź. Tylko dlaczego? Przecież powiedział, że nie przeszkadza mu mój związek z Alanem. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Musi być ukryty inny motyw.

- Ostatnio jest dziwny, nie?- Spytałam ponownie.

- Powiem jedno. Może wreszcie zmądrzał.- Misiek nawet nie ukrywał wrogiego spojrzenia kierowanego w moją stronę.

- Co to miało znaczyć?- Zmarszczyłam brwi i podeszłam do niego z groźną miną i opartymi na biodrach rękami.

- Nic, nic. Po prostu chyba coś zrozumiał, co starałem się mu wpoić od kilku miesięcy.

 - Ale…?

- Dobra, ja się zbieram. I tak wieczorem czeka na mnie kolacja z Asią.- Przerwał mi Dziku.

- Kim?

- Dziewczyną.- Poruszył śmiesznie brwiami. Siatkarze dookoła zrobili jedno wielkie: „uuuuuu”.

- Będzie kolacja…

- Będzie śniadanie…

- A w nocy będzie…- Natychmiast Drzyzga zakrył usta Krzyśkowi.

- Stary, ale nie przy kobiecie!

- Także ten… Misiek leć.- Walnął go mocno w plecy Nowakowski.

- Ale wy głupi jesteście.- Prychnął. – Od razu takie rzeczy podejrzewać…

- Trochę cię już znamy, przyjacielu.- Zaśmiał się Ignaczak.

- Palant.

- Dzik.

Wszyscy zaczęli się śmiać.

Ostatecznie wyszło na to, że miałam się spotkać z Kubą pod kinem. Więc wyszłam godzinę wcześniej, żeby zdążyć na autobus. Na miejscu rozglądałam się za swoim przyjacielem, ale nigdzie go nie było. Zrezygnowana usiadłam na stołku i wpatrywałam się w dwa bilety.

- Bu!- Przestraszona krzyknęłam natychmiast wstając.

- O, Boże! Maciek, przestraszyłeś mnie!

- Przepraszam. Nie chciałem.

- Co tutaj robisz?- Spytałam spoglądając na duży zegar wiszący na ścianie w poczekalni.

- Kuba prosił, żebym przyszedł i przeprosił za niego.

- Nie przyjdzie?! No cholera jasna, wszyscy mnie dziś wystawiają!- Wkurzona znów usiadłam na krzesełku totalnie zrezygnowana.

- Przysłał mnie na zastępstwo.- Usiadł naprzeciwko mnie i nerwowo przebierał palcami.

- Chcesz iść na komedię?- Prychnęłam.

- No przecież szkoda tych biletów.- Uniosłam głowę.

- Mówisz, że Kuba Cię przysłał?

- Num. Prosił, błagał. To się zgodziłem.

- Ale jestem pewna, że to raczej z nim chciałbyś tutaj teraz być.- Uśmiechnęłam się nagle podekscytowana. Chłopak przestraszył się.

- Nie! Nie, nie… No co ty. Stanowczo nie!

- Daj spokój. Przecież wiem.- Mrugnęłam do niego.

- To znaczy, że… Że ty…? Wiesz?- Ostatnie sowo już tylko szepnął. Kiwnęłam głową.- I… nie jesteś zła? Przestraszona? Obrzydzona?

- No co ty! Maciuś, nie jestem taka. – Złapałam go za dłoń i mocno ścisnęłam.- Jestem pewna, że Kuba odwzajemnia twoje uczucia. Tylko boi się przyznać.

- Taaaa. Już to widzę.

- Powiedziałeś mu?

- Że jestem gejem? Zwariowałaś?

- Ale mi chodziło o… Chwila! Nie powiedziałeś mu, że jesteś gejem?!- Syknęłam.

- Nie potrafiłem. On wydaje się być nieobecny. Powiedział, że ma już kogoś. Słyszałem, jak ci to mówił.

- Nie wierzę.- Oparłam się o oparcie krzesła z krzywym uśmieszkiem na twarzy.

- On chyba myśli, że trzymam się z wami dla ciebie.

Po tych słowach w głowie usłyszałam dzwonek ostrzegawczy. Nie wierzę. Nie, Kuba. Jęknęłam głośno.

- Cholerny spiskowiec!

- Co?

- Wiem, dlaczego ciebie przysłała. On myśli, że to ja się tobie podobam. A że nie przepada za Alanem… Stara się nas spiknąć. – Uderzyłam się dłonią w czoło. Oczywiście, że o to cały czas chodziło!

- Serio? On jest do tego zdolny?- Nie dowierzał Maciuś.

- Najwyraźniej. – Zmrużyłam oczy.

- To co teraz? Powiemy mu?

- Oj nieeee. Nie. To by było zbyt proste!- Uśmiechnęłam się złowieszczo. – Zrobimy coś lepszego.

- To znaczy?- Uniósł pytająco brwi.

- Zagramy w jego grę.

***

Następnego dnia nawet nie próbowałam szukać Alana. Sam mnie znalazł na drugiej przerwie.

- Ola…- Przytulił się do mnie od tyłu.- Przepraszam.

Nic nie mówiłam. Nawet nie starałam się spojrzeć na niego, bo cała złość minie. Po prostu stałam i patrzyłam na śmiejących się ludzi.

- Ola… No nie gniewaj się na mnie już więcej. Proszę… Wynagrodzę ci to. Pójdziemy coś zjeść dzisiaj po szkole?

- Nie.- Mój stanowczy głos był dokładnie taki, jaki sobie zaplanowałam.

- Oluś…

- Nie mów tak do mnie.- Strzepnęłam jego ręce.- Nie mów do mnie per Oluś, Oluń, Olunia, Oleńka. Rozumiesz?

Sama nie wiem, dlaczego tak na niego naskoczyłam.

- Okej. Wiem, że jesteś zła… Ale…

- Miałeś spotkanie.

- Rodzice nie mogli czekać. Obiecałem.

- Mi tez coś obiecałeś.- Przypomniałam zakładając ręce na klatce piersiowej.

- Nadrobimy to. Obiecuję!

- Przestań! Przestań mi obiecywać. Jesteśmy ze sobą ponad dwa miesiące. A ja przez te dwa miesiące żyję tylko twoimi obietnicami, które jak to masz w zwyczaju, nie doczekują się spełnienia. Więc, przestań. Proszę.

Alan podszedł do mnie bliżej. Objął i mocno przytulił.

- Dobrze.- Pocałował mnie w czoło, potem w policzek. W kącik ust, aż się rozluźniłam. – Wybaczysz mi?

- Nie wiem jeszcze.- Mruknęłam unikając jego spojrzenia. Pocałował mnie prosto w usta.

- Ola, spójrz na mnie.- Rozkazał. Zrobiłam to. Spojrzałam w jego oczy.

- A teraz mi wybaczysz?- Po raz kolejny się pochylił i złożył na moich ustach pocałunek. Który oddałam. W końcu oderwaliśmy się od siebie.- To znaczy : tak?

-Eh, niech będzie. Ale to ostatni raz.

- Dziękuję.- Uśmiechnął się i mocno przytulił.

- Jak miło patrzeć na zakochanych.- Usłyszałam za nami dobrze znany mi głos.

- Jola.- Posłałam jej przesłodzony uśmiech. Oparłam się plecami o mojego chłopaka.- Już myślałam, że mój dzień nie może być piękniejszy! A tu proszę!

- Nie przyzwyczajaj się.- Syknęła Marta. No tak, jak zawsze. Czy one przypadkiem nie są w jakimś związku? Może są lesbijkami?

- Ach, no i ty! Zobacz kochanie, jakie nas szczęście spotkało!

- Przyszłam do Alana. Ważna sprawa.- Posłała mi znaczące spojrzenie.

- Możesz mówić przy mnie. Nie mamy przed sobą tajemnic, prawda?- Odchyliłam głowę, żeby spojrzeć na Alana.

- Oczywiście.- Mrugnął do mnie. Potem zwrócił się do dziewczyn. - O co chodzi?

- Al. jesteś pewny, że chcesz, abym to przy niej mówiła?- Kiwnął głową. Choinka uśmiechnęła się szeroko i podeszła bliżej.- Chciałam tylko podziękować za wczorajszy wieczór. Wiesz, ten taniec… Chętnie bym to powtórzyła.

Zaczerpnęłam mocno powietrza.

- Co?- Odsunęłam się od chłopaka. Był autentycznie zaskoczony ale wiem, że wiedział, o co tej małpie chodziło. – Jaki taniec? Alan?

Ale on tylko patrzył na Jolkę intensywnie. Ze złością.

- Alan!

- To ty nie wiesz! Ach, jak mi przykro… - Jolka zachichotała udając zakłopotanie.- Ale myślałam, że nie macie przed sobą tajemnic?

No cóż. Najwyraźniej się pomyliłam. 

*****

Hej ;** Mam nadzieję, że rozdział jako tako się podoba. 

Dostałam weny, to może i jutro kolejny wstawię ^^  W każdym razie rozdziały będą różnie się pojawiać. Czasem nawet nie mam czasu w weekend, tyle nauki :C 

Dziękuję jednak za każdy komentarz i wszystkie wyświetlenia! 

Pozdrawiam ;**