Rozdział XI

Nigdy nie czułam takiego strachu, jak w tej chwili.

Zaraz zginę- przeszło mi tylko przez myśl po każdym nabieranym zakręcie.

- Zbyszek- szepnęłam.- Zwolnij…

- Czemu?

- Bo kurwa zaraz dostanę zawału?- widziałam, że zerka na mnie zaniepokojony a potem zmniejsza prędkość samochodu. Ja natomiast nadal wczepiałam się jedną dłonią w siedzenie, a drugą w uchwyt drzwi. Oczy na sto procent wyszły mi z orbit.

- Ola, wszystko okej?- zaniepokoił się i dotknął lekko mojego ramienia. Nawet nie drgnęłam. Cała spięta wpatrywałam się w drogę przede mną i kolejno mijane samochody. 

Gdy zatrzymał auto na parkingu, natychmiast wysiadłam odpinając pasy. Gdy znalazł się blisko mnie rzuciłam się na siatkarza z pięściami i waliłam po torsie. Najprawdopodobniej to właśnie mnie bardziej bolało. Chwycił moje nadgarstki.

- Hej, przestań! Ja zawsze tak jeżdżę…

- Czyli jak cholerny psychopata, idiota, pirat drogowy, samobójca, dupek…

- Masz tego więcej w zanadrzu?- wyszczerzył się. Wyrwałam ręce z jego uścisku.

- Chciałeś nas zabić!

- Żyjemy- rozłożył ramiona w geście ukazania siebie w całym kawałku.

- Jechałeś prawie 160/h!- wrzasnęłam spanikowana.

- To nie teren zabudowany. Nie lubię się wlec.

- Cud, że to auto jeszcze jeździ- mruknęłam i obróciłam się w stronę centrum. Nie musiałam długo czekać, aż pójdzie w moje ślady. Po chwili zrównał się ze mną i nadal zerkał.

- Jesteś blada.

- No co ty nie powiesz?

- Hej…- złapał mnie za ramię i zatrzymał, natychmiast się wyrwałam.- Przepraszam, okej? Nie chciałem cię wystraszyć. – mimo tego, że jestem wściekła dostrzegłam, iż mówi prawdę. – Obiecuję, że następnym razem pojadę wolniej, dobra?

- Następnym razem?- w moim głosie dało się wyczuć histerię. Nie zdziwiłam się, gdy zachichotał.

- Chodź. Trzeba znaleźć ci robotę, nie?- uśmiechnął się i lekko popchnął w stronę wejścia.

*** 

Godzinę później nadal chodziliśmy po sklepach z pytaniem o pracę. Na razie jestem bez żadnej oferty i robi się coraz mniej ciekawie.

Nie gniewam się już na Zbyszka, chociaż wciąż udaję. On próbuje mnie rozśmieszyć, a ja staram się nie śmiać.

- Dobra. To zapraszam cię na kawę i ciastko- uśmiechnął się wchodząc do jakiejś kawiarni.

- Za ciastko podziękuję, ale kawy chętnie się napiję- przyznałam.

- Odchudzasz się?- podniósł brwi.

- Nie, ale…

- Więc zjesz też ciasto- skwitował i odwrócił się do obsługującej kobiety. Zamówił dla siebie ciasto z truskawkami i bitą śmietaną oraz kawę. Poprosiłam o to samo. Wyciągnęłam portfel, ale Zibi mnie powstrzymał.- Ja zapłacę.

- Nie możesz za mnie płacić! Cały dzień pomagasz mi, przywiozłeś tutaj. Już nie wspomnę, że to było samobójcza moja decyzja jechać z tobą autem.

- Po prostu weź zamówienie i zajmij stolik- poprosił. Posłał mi taki wzrok, że nie mogłam odmówić. Zauważyłam po raz pierwszy jego kolor oczu. Zielone i takie… kocie.

- Niech będzie- zrezygnowana wzięłam tacę i poszłam na sam koniec kawiarni. Po minucie przyszedł do mnie z kawami.

- Proszę- podał mi napój.

- Dzięki… dawno nie piłam- wzięłam łyk i się uśmiechnęłam.- Dobra!

- Moja ulubiona- przyznał i już zabierał się za swoją porcję ciasta. Nabrał na widelczyk spory kawałek i włożył do ust.- To tso dtalej?

Zachichotałam, gdy wymówił te słowa z pełnymi ustami. Wzruszyłam ramionami.

- Tutaj jest mega ciężko znaleźć cokolwiek- posmutniałam.- Jak tak dalej pójdzie to nie będzie mnie stać nawet na bułkę do szkoły.

- Mogę ci spokojnie kupować codziennie pół bułki- stwierdził z kamienna twarzą.

- O, dzięki! To może Kuba drugą połowę bułki i będę miała jedną!- udawałam entuzjazm.

- Dobry plan… A jak się wkręci tego chłopaka, co przez niego mnie wykorzystałaś, dostaniesz nawet darmową kawę!

- Wiesz, nie protestowałeś…- wyszczerzyłam się.

- Co nie zmienia faktu, że mnie wykorzystałaś.

- A ty o mało nie zabiłeś.

- Będziesz mi to wypominać do końca życia?- uniósł brwi. – Poza tym nie zagrażałem twojemu życiu! Jestem dobrym kierowcą.

- Jak każdy facet, który tak mówi, a potem kasuje auto- uśmiechnęłam się.

- Masz samochód?

- Zacznijmy od kwestii, czy mam prawko.- zaśmiał się głośno, aż kilka osób popatrzyło w nasza stronę. Pokazałam im dyskretnego fucka.

Zjedliśmy do końca ciasto i wyszliśmy.

- Nie ma sensu już nic dzisiaj szukać- stwierdziłam.- Jestem zmęczona.

- Dobra. To zawiozę cię do domu- zaproponował, a ja na to przystałam.

- Tylko obiecaj, że nie pojedziesz więcej niż 110/h! Inaczej tutaj zostaję- założyłam ręce na piersi.

- Słowo!- zasalutował, jak harcerz. Na początku mu nie wierzyłam, ale gdy ruszył samochodem zorientowałam się, że dotrzyma obietnicy. – Mogę o coś zapytać?

- Wal.

- Kim on był? Ten chłopak. – zmarszczyłam nos. Powiedzieć mu, czy nie? W końcu zasługuje chyba na jakieś wyjaśnienia…

- Alan. Z klasy 3d. Sportowej.

- Podoba ci się?- spojrzałam na jego profil. Wcale się nie uśmiechał. Po prostu pytał. Tylko po co mu to wiedzieć?

- Nie da się ukryć- przyznałam.- Po co ci to wiedzieć?

- Nie wiem- wzruszył ramionami i zmienił bieg. – Znacie się?

- Nie. Niestety on ma dziewczynę. A ja z nią nie mam szans- posmutniałam.

- Nie możliwe.

- Co?

- No nie możliwe, żebyś z nią nie miała szans.

- Czy to coś w rodzaju komplementu?

- Odbieraj to jak chcesz- uniósł jeden kącik ust. Odchrząknęłam lekko speszona. Rzadko ktoś, a zwłaszcza chłopak mówi do mnie takie rzeczy.

- Ile tak właściwie masz lat?- zapytałam od niechcenia.

- A na ile wyglądam?- podniósł brodę i nie spuszczając wzroku z jezdni, obracał głowę.

- Czy ja wiem… Stary jesteś…

- Stary?- zdumiał się.- W sensie, że starszy od ciebie.

- Odbieraj to jak chcesz- wypowiedziałam tę sama regułkę, co on chwilę wcześniej.

- Teraz przez całą noc się będę zastanawiać, czy nie mam jakichś zmarszczek…

- Pocieszę cię, że nie zauważyłam.

- Cóż, od razu mi lepiej- zakpił i podjechał pod bramę posesji Ignaczaków. Zerknęłam na dom i stwierdziłam, że najprawdopodobniej nikogo nie ma. Wszystkie światła pogaszone.

- Hm. Igła nie mówił, że gdzieś się wybierają…- zmarszczyłam brwi i odwróciłam się do siatkarza.- Chcesz wejść?

- To zależy, czy nie masz dość mojego starego widoku.

- Nigdy za wiele!- weszliśmy więc na plac. Zaczęłam rozglądać się za psem, ale nigdzie go nie ma. Pewni zamknięty w kojcu. – Starość na swój sposób jest piękna- stwierdziłam otwierając drzwi frontowe kluczem. Weszliśmy do środka, oświeciłam światło. Kurtek rodzinki i butów nie ma. Przekręciłam klucz w zamku.- Rozgość się.

Rzuciłam plecak na kanapę w salonie.

- Napijesz się czegoś?- spytałam wyglądając już z kuchni.

- Cokolwiek- odparł wieszając kurtkę. Wstawiłam wody do czajnika i wyjęłam szklanki. Włożyłam torebki herbaty i wtedy Zibi wszedł do kuchni.

- Może być owocowa?- uśmiechnęłam się. Skinął głową. Podeszłam do lodówki, na której wisiała kartka od Igły.

„Będziemy późno wieczorem. Nie było cię, więc obiad masz w lodówce!

- Igła.” 

- Gdzieś pojechali- powiedziałam głośno i wyrzuciłam karteczkę do kosza. Czajnik zaczął gwizdać, więc zalałam herbatę i poszliśmy przed telewizor. Puściłam jakiś głupkowaty program, z którego w ogóle się nie śmialiśmy.

- Mogę?- nie czekając na moją odpowiedź, odebrał mi brutalnie pilota i włączył kanał sportowy. No jasne!

- Nie ma mowy!- syknęłam odbierając mu przedmiot z zamiarem zmienienia programu.

- Ale to piłka nożna!- zaprotestował próbując wyrwać pilota z moich objęć.

- Sport jak każdy inny- wzruszyłam ramionami, chowając pilot pod uda. Zbyszek spojrzał się w tę stronę z błyskiem w oku.- Nawet nie próbuj!

Zaczął mnie łaskotać w żebra. Nie moja wina, że mam łaskotki! Po czym swobodnie ustawił kanał sportowy. Włożył rzecz do kieszeni dżinsów. No nie! Przecież nie będę mu grzebać w spodniach! Marudząc pod nosem oparłam się o oparcie kanapy i założyłam ręce na piersi.

- Wiesz, że w tym momencie wyglądasz jak małe dziecko?- zachichotał.

- Wiesz, że nie lubię oglądać sportu- skrzywiłam się. – Możemy obejrzeć nawet jakiś film! Byle nie sport.

Zadzwonił telefon Zbyszka. Wyjął go z kieszeni spodni przy czym wypadł pilot, Od razu go schwyciłam i z triumfem włączyłam TVN. Zibi posłał mi mordercze spojrzenie, a ja pokazałam mu język. Tak, bardzo dorosłe.

- Halo? Nie… Tak. Wiem, trenerze… Źle się poczułem. Nie miałem siły nawet zadzwonić… Wiem, wiem. Jutro będę. Okej. Do jutra.

- O co chodzi?- uniosłam jedną brew.

- Trener się pytał, czemu mnie nie było na treningu- wzruszył ramionami. A mnie zatkało. Całkowicie o tym zapomniałam!

- O cholera. Przeze mnie nie byłeś na treningu. Jaaa, przepraszam… Ej serio… Przeze mnie…

- Daj spokój! Potrzebowałaś pomocy, jasne?- usiadł obok mnie.

- Ale z mojego powodu nie poszedłeś na trening!- prawie krzyknęłam.

- Uspokój się. Nic się nie stało- uśmiechnął się lekko.- Stwierdziłem, że pomoc bliźniemu jest ważniejsza. Kuźwa, mój ksiądz od religii w podstawówce byłby ze mnie dumny!

- Nie żartuj sobie, no. Teraz będę miała wyrzuty sumienia. Proszę- podałam mu pilot.- Możesz włączyć ten cholerny kanał sportowy.- Popatrzył na mnie zszokowany. Odebrał pilot, ale nie zmienił stacji.

I tak siedzieliśmy oglądając i trochę rozmawiając. Szczerze mówiąc, dobrze się z nim dogaduję. Jest miły, śmieszny i inteligentny. W końcu postanowił wrócić do siebie. Odprowadziłam go do drzwi.

- Jakbyś czegoś potrzebowała, albo po prostu… nie wiem, chciała pogadać, to dzwoń.

- Jak? Przecież nie mam twojego numeru.

Uśmiechnął się tylko promiennie i poszedł. Wróciłam do środka i zamknęłam drzwi. Zebrałam z salonu szklanki i umyłam. Potem wzięłam plecak, wyłączyłam TV i poszłam do swojego pokoju. Dopiero teraz wezmę się za lekcje. Dużo na jutro ich nie mam, ale jak zwykle coś się znajdzie. Zadzwoniłam do Kuby.

- Hej, jak babcia?- spytałam od razu.

- Lepiej. Mam nadzieję, że nie skoczy jej znów ciśnienie- westchnął głośno. – Chyba nie będzie mnie jutro w szkole.

- Kurde- zasmuciłam się.- I z kim ja będę obgadywać ludzi?

- Wiem, jestem niezastąpiony- wiem, że teraz się uśmiechnął.- Przepraszam, że nie mogłem jechać… Przeze mnie nie znalazłaś pracy.

- Szukałam.

- Sama?- zdziwił się szczerze.

- Nie… Był ze mną Zbyszek. Stwierdził, że mi pomoże.

- Hm. A znalazłaś chociaż coś?

- Zero. Trzeba wziąć na celownik inne miejsce.

- Pomyślę nad tym- obiecał.

- Dzięki, jesteś wielki!

- No oczywistość!- przewróciłam oczami.- Dobra, ja kończę. Powodzenia jutro na matmie!

I się rozłączył. A ja w kompletnej rozpaczy wyobrażałam sobie siebie przy tablicy i pana Druja, który bezkarnie i bezczelnie oskarżał mnie o to, że nie potrafię matematyki. Co jest nie do końca prawdą. No bo przecież umiem dodawać i odejmować nie? A jak zaszaleję, to nawet pomnożę i podzielę!

Wyciągnęłam książkę od wosu i próbowałam przeczytać cokolwiek, abym wiedziała na jutrzejszej lekcji. Po pięciu minutach stwierdziłam, że to i tak nie ma sensu bo nie mogę się skupić. Rzuciłam książki na biurko i wyciągnęłam pamiętnik.

11 listopad 2013r.

Dzień taki sobie. Nie znalazłam roboty mimo pomocy samego siatkarza! To dla mnie udręka, bo kasy coraz mniej, a nie więcej. Cud, jeżeli gdziekolwiek mnie przyjmą. A chciałabym zarobić na prawko i samochód. Najprawdopodobniej będę zbierać do końca życia, jeżeli rodzice nie wesprą mnie finansowo.

I jak już napisałam, Zbigniew Bartman we własnej osobie opuścił trening specjalnie, aby mi pomóc w tym jakże nużącym zadaniu. Jestem mu na serio wdzięczna, bo Kuba nie mógł iść ze mną. No i jest jeszcze jeden powód. Pozwolił się przytulić przed oczami Alana, który w tamtym momencie na mnie spojrzał. I chyba rozpoznał. A może on mnie rozpoznaje z każdym razem, gdy widzi, ale udaje że nie? Może po prostu nie chce mieć ze mną nic wspólnego? Tak się teraz zastanawiam, czemu po prostu nie zagadam? Niestety po tacie odziedziczyłam wstydliwość. Chociaż gdy mi potrzeba, potrafię być wredna.

Nie mam siły już myśleć. Zaraz idę spać i mam nadzieję, że nie przyśni mi się nic, co bym sobie nie życzyła.

Jutrzejszy dzień bez Kuby będzie udręką.

Trzeba przeżyć matematykę.

Koniec . 

Zamknęłam z trzaskiem zeszyt i zorientowałam się, że w domu jest głośno. Nie chcąc, aby ktokolwiek mnie zobaczył, zgasiłam lampkę nocną i włączyłam mp3. Nie mam ochoty z nikim rozmawiać.

Zasnęłam przy 1D.

*****

 Hej ;) I jak się podoba? Mam nadzieję, że jesteście zadowolone :D

Przepraszam za błędy różnego rodzaju :c

Wreszcie weekend! Jeszcze tydzień i ferie <3 A wtedy będę miała więcej czasu do pisania  ;)

Dziękuję za wszystkie komentarze! Postaram się każdy Wasz blog nadrobić w czytaniu przez te dwa dni... Pozdrawiam ;*