Rozdział XIV

- Karo! No mówię serio…

- I masz zamiar chodzić sama na siłownię? Codziennie?- dopytywała.

- Wiem, to nie w moim stylu. Ale co mi zaszkodzi?

- Nie musisz przyjmować tego całego „chrztu” od nich- wzruszyła ramionami Nat malując paznokcie.- Sama tego chciałaś!

- Jakbym się nie zgodziła to bym przegrała- wyjaśniłam.

- CZASEM TRZEBA!!

- Och, daj spokój… Potem do końca życia by mi to wypominali.

- Przypominam, iż będziesz ich widzieć przez rok, a nie całe życie- Karolin zrobiła dziwną minę, którą tak dobrze znam. Zawsze taką ma, gdy ma rację.

- Ale to nie jest mój największy problem- westchnęłam przeraźliwie. Dziewczyny spojrzały po sobie a potem na mnie. Natalia odstawiła flakonik z lakierem.

- Gadaj.

- Mówiłam wam już o Choince?- kiwnęły głowami. Odchyliłam się na krześle.- Jest źle. Nasza wojna trwa i przybrała niebezpieczne tory. Skutki mogą być śmiertelne. Dla mnie, oczywiście.

- Co się stało?- zaniepokoiła się Karo.

- Przy całej szkole powiedziała, że mam zamiar śpiewać na jasełkach. ŚPIEWAĆ, CZAICIE!- wzniosłam do góry oczy.

- Przecież nie raz śpiewałaś i zazwyczaj nieźle ci to wychodziło…- pocieszała mnie Natka wracając do malowania paznokci. Widocznie uznała, że to nie jest za bardzo poważne.

- Dopóki za pierwszym razem nie nadepnęłam na kabel od mikrofonu i nie upadłam ukazując ludziom tego, czego nie powinnam- zmarszczyłam brwi.

- O! Pamiętam- zachichotała Karolina.- Za drugim razem dostałaś mikrofon bez kabla.

- Ale wtedy też coś było… chwila- intensywnie myślała Natalia stukając o czoło pędzelkiem.

- A! Poślizgnęłaś się na krawędzi sceny!- klasnęła w ręce blondynka i pstryknęła na mnie palcami.

- Upadłaś w ramiona samego Nata…- szturchnęły się nawzajem.- Może tym razem wpadniesz na Alana!

- Jasne! A po drodze zabiję Jolkę swoim obcasem, a z jej cienia Marty zedrę kieckę!- prychnęłam.

- Ta ironia nie była potrzebna.

- Wcale mi nie pomagacie, dziewczyny- westchnęłam.

- Po prostu nie śpiewaj.

- Albo śpiewaj. Tylko beż żadnych drak.

- Ależ wy macie wspaniałe pomysły!- prychnęłam.- Dobra, ja kończę. Trzeba się zbierać… Umówiłam się z Kubą.

- Szkoda, że to gej- zrobiła smutną minkę Natalia nadal skupiając się na paznokciach.

- Bardzo dobry przyjaciel, który na pewno mi doradzi w sprawie Choinki i reszty!

- Zdradzasz nas- udała oburzenie Karolina.

- Ja? No coś ty…- posłałam im buziaka i się rozłączyłam.  Wyłączyłam laptopa. Zebrałam portfel, założyłam bluzę i wyszłam z pokoju. Wpadłam wprost w ramiona Ignaczaka.- Co tam, Krzysiu?

- O, widzę dobry humor- uśmiechnął się przepuszczając mnie i idąc za mną do kuchni.

- Idę z Kubą do kina…

- A nie z tym…

- Nie rób za mojego ojca- spojrzałam na niego z byka.

- Tak tylko pytam. Ciekawy jestem jak tam sytuacja z tą… Choinką?

- O! Widzę, że załapałeś- wyszczerzyłam się.- Bez zmian. Chyba powinnam szykować się na kompletną kompromitację.

- Nie będzie tak źle…

- Wiem, że starasz się mnie pocieszyć. Ale nie rób tego- schyliłam się po buty. Odsznurowałam jednego adidasa i zaczęłam go wkładać na stopę. – Wolę wiedzieć, kiedy sytuacja jest krytyczna. W ogóle to mam jeszcze inne problemy. Koniecznie muszę znaleźć pracę- westchnęłam wiążąc kolejną sznurówkę.

- Jeszcze nic nie znalazłaś?- zmarszczył brwi opierając się o futrynę.

- Nie za bardzo- przyznałam prostując się i odgarniając włosy z twarzy.- Mówię ci Igła, skończę pod mostem.

- Moje serduszko chyba nie jest jeszcze takie z lodu… Dam ci nocować w domu.

- Dzięki- prychnęłam.- Dobra, spadam bo przydałoby się jeszcze wstąpić na siłownię.

- Siłownia?- uniósł brwi.

- No wiesz, trzeba się przygotować do tych trzech kilometrów- przewróciłam oczami. Chwyciłam przygotowany już wcześniej plecak ze strojem.

- I co? Będziesz sama ćwiczyć?

- Nie mam nikogo do towarzystwa.

- A Kuba?

- Nie może bo do babci jeździ.- Chwyciłam kurtkę z wieszaka.

- No to miłego biegania- wyszczerzył się. Pomachałam mu i wyszłam przed dom. Nagle drzwi się otworzyły i wyjrzał Krzysiek.- Jakby co, dzwoń! I możesz kierować się moim nazwiskiem.- I zniknął. Wzruszyłam ramionami i szybko wybiegłam zamykając furtkę. Czułam obecność biegającego po placu zwierza. Ja już go normalnie wyczuwam. To nie jest normalne.

Na przystanek szłam kilka minut. Tak dojechałam do centrum handlowego. A przed kinem czekał na mnie nie kto inny jak mój przyjaciel!

- Robię postępy!- przerwałam mu, gdy nabierał powietrza, nim usłyszałam słowa…

- Spóźniłaś się!- o, właśnie takie.

- Autobus się wlekł- wyjaśniłam.

- Pół godziny?!- ups… chyba za bardzo się rozgadałam z Karo i Nat.

- Był korek- wykręciłam się.- Hej, wybrałeś już coś?

- W tym czasie to zdążyłbym wiele rzeczy zrobić… Mam bilety na jakąś komedię. Podobno fajne.

Film faktycznie okazał się śmieszny. Wychodząc z resztkami popcornu i pudełkiem po coli cały czas się śmialiśmy. Następnie połaziliśmy po sklepach.

- Myślisz, że ten kolor mi do twarzy pasuje?- uniósł pomarańczowy sweterek.

- Jeżeli go kupisz, założysz i pokarzesz się w nim w moim towarzystwie… Nie przyznam się do ciebie. Obiecuję.- Miałam tak śmiertelnie poważną minę, że bez słowa odłożył ciuch na miejsce.

- Ale ja tak lubię się ubierać!- zaprotestował cicho.

- Jakoś nie zauważyłam…

- Bo chodzę w nich po domu!- wyjaśnił.

- Nigdy cię nie widziałam jak chodzisz po domu w pomarańczowym swetrze!

- Bo nigdy nie byłaŚ u mnie w domu?- podpowiedział.

- Byłam! Może nie w środku… ale byłam.

- Przed furtką. Do tego przez moje gapiarstwo.

- I to niby  ja nie myślę- prychnęłam.

- O, a może ten? Z psem?- podniósł tym razem zielony sweter.

- Już bardziej. Ale serio… Nie jest ci ładnie w swetrach.

- To jak ja twoim zdaniem mam sobie znaleźć faceta?

- Nigdy nie miałeś partnera…?- Spytałam delikatnie, bo wiem, że to temat tabu.

- Miałem. Jednego. Ale nie chcę o tym mówić. Skończyło się, jak się skończyło.

- Niech będzie. A jak babcia?

- Lepiej.

- Ale dziś znów nie zostaniesz ze mną dłużej niż to konieczne?- zgadywałam.

- Przepraszam Ola… Wiesz, że bym chciał. Ale…

- Spoko, rozumiem. W sumie to ja też już się będę zbierać. Jak ci wcześniej już mówiłam, muszę wstąpić na siłownię.

- Mi zaraz odjedzie autobus, więc kochanie ja spadam.- pocałował mnie w policzek i wbiegł ze sklepu. Westchnęłam odkładając bluzkę na wieszaku. Pięć minut później zjeżdżałam schodami z piętra. Zapięłam kurtkę i już miałam iść do wyjścia, kiedy usłyszałam swoje imię.

- Ola!- odwróciłam się i ujrzałam idącego w tym samym kierunku Bartmana.- Zakupy?

- Jeśli tak można to nazwać- uśmiechnęłam się.- A ty? Śledzisz mnie?

- Wpadłem tylko po jedną rzecz. Ale już wracam. Jesteś z kimś?- rozejrzał się.

- Nie, nie… Kuba musiał iść. A ja zaraz mam autobus, więc…

- Daj spokój! Podwiozę cię- zaoferował.

- Tylko, że ja jeszcze muszę odwiedzić pewne miejsce…- zaczęłam.

- Robi się tajemniczo- jego poważna mina mnie rozśmieszyła.- W takim razie podwiozę cię gdziekolwiek będziesz chciała!

- Nie możesz.

- Bo?

- Bo wciąż mi pomagasz a ja nie wiem, jak ci się odwdzięczyć!

- Po prostu się uśmiechaj- poprosił i wyszliśmy na zewnątrz. Zimny wiatr zmierzwił mi włosy.- Nie pozwolę ci jeździć wieczorem autobusem. Mój samochód stoi tam- wskazał i ruszył we wskazanym kierunku. A ja stałam i patrzyłam za nim. Nie zatrzymał się chyba myśląc, że za nim idę. Więc co mam robić? Jeśli każę się zawieźć pod siłownię, będzie się ze mnie śmiał. Z drugiej strony co mnie to obchodzi? Szybciej bym skończyła… Nie zastanawiając się dłużej ruszyłam w jego ślady i dogoniłam już przy aucie. Otworzył mi od środka drzwi i uchylił je. Wsiadłam. Uderzył mnie znajomy już zapach męskich perfum. – To gdzie mam się kierować?

- Na Strażackiego* - zakomunikowałam.

- Czyżby siłownia?- zachichotał odpalając silnik.

- Jeżeli chcesz się śmiać, wysiądę- ostrzegłam ostrym tonem.

- Spokojnie, kobieto- uśmiechnął się.- Dobrze, że ćwiczysz. Te trzy kilometrów to wyzwanie.

- Próbujesz mnie pocieszyć, czy dobić?

- Tak tylko nawijam.- Wyjechaliśmy z parkingu na trasę. Po dłuższej chwili milczenia, znów się odezwał.- Jak tam sprawa z twoim chłopakiem?

- On nie jest moim chłopakiem- wyjaśniłam. Czuję, że będę żałować tego, co mu powiedziałam.

- Mniejsza o to. Sytuacja się poprawiła?- zerknął na mnie i stwierdziłam, że naprawdę jest zaciekawiony. Albo tak dobrze udaje.

- Jest gorzej. Pewnie skompromituję się przed nim dodatkowo na jasełkach.

- Jasełkach?- był ewidentnie zbity z tropu.

- To Igła ci nie powiedział?- szczerze się zdumiałam.

- Ale o co chodzi?

- Mam śpiewać. Kolędę.

- To źle?

- TAK! Ja nie potrafię śpiewać!

- Na pewno umiesz- wyszczerzył się. Sięgnął do radia i go włączył.- No, dajesz.

- Co?

- Śpiewaj- zachęcił.- Nie musisz się niczego wstydzić. Będę twoim chórkiem.

- Nie- skrzyżowałam ręce na piersiach.

- No weź… Zrób to dla mnie.

- Niby na jakiej podstawie?!- oburzyłam się.

- Wiozę cię na siłownię!- przygryzłam wargę, a on się wyszczerzył. Już wiedział, że wygrał.

- Okeeej, ale coś co ja wybiorę!

- Niech będzie taki kompromis- zgodził się gładko. Wyjęłam swój telefon i puściłam One Direction.

Zaśpiewałam wraz z Nialem. Zbyszek domruczał każdy refren. W sumie to nie źle się bawiłam przez te dwadzieścia minut jazdy. (Tym razem siatkarz postanowił mnie łaskawie nie zabić prędkością auta.) Za każdym razem  robił dziwne miny i nawzajem oskarżaliśmy się o przekręcanie tekstu. Wybuchy śmiechu były niekontrolowane. Więc, gdy stanęliśmy przed siłownią zrobiło mi się troszkę smutno.

- Dzięki za podwózkę- uśmiechnęłam się wychodząc. Zamknęłam drzwi. Idąc w stronę wejścia usłyszałam zamykane drugie drzwiczki i kroki. Zdziwiona obróciłam głowę.- A ty…

- A ja postanowiłem ci towarzyszyć- rozłożył ramiona z szerokim uśmiechem.

- Nie możesz…

- Nie chcesz mojego towarzystwa?- szczerze się zasmucił. Albo to też udawał.

- Nie o to chodzi! Po prostu… jesteś wszędzie.- Wszędzie, gdzie cię potrzebuję znaczy się, to dopowiedziałam w myślach.

- Po prostu nie chcę być dla ciebie głupim sportowcem. Chciałbym być twoim przyjacielem. I pomóc. Zawsze, gdy będziesz tego potrzebować.

- Skąd pewność, że teraz potrzebuję pomocy?- uniosłam brew.

- Bo beze mnie będziesz się niemiłosiernie nudzić i wiem, że pragniesz mojego towarzystwa- wyszczerzył się i ruszył do drzwi. A ja nadal w szoku udałam się za nim. 

 _________________

*Strażacki - nazwa ulicy zmyślona na potrzebę opowiadania! 

*****

Hej! Jak się podoba to u góry? :D Starałam się, naprawdę. 

Jeszcze tylko tydzień i znów do szkoły :c  Przydałoby się pouczyć trochę... Jak sobie o tym pomyślę to mi się w głowie kręci, serio xd

I Reska wygrywa z Lotosem <3 Brawo ! 

Dziękuję za wyświetlenia i komentarze ;)

Ps. Jeśli są u Was jakieś nowości - informujcie w komentarzach!