Rozdział XXIX

Wsiadłam do samochodu Igły. Kubiak chciał mi zawiązać oczy, żebym nie widziała. Jednak moje jedno mordercze spojrzenie wystarczyło, żeby ten pomysł uciekł z jego głowy. Jeszcze trochę to sobie ich ustawię.

- Może teraz mi powiesz, co się dokładnie stało na tym meczu?- Zagadał prowadzący samochodem Libero.

- To co powiedziałam.

- A Alan? No nie powiesz mi chyba, że dziś nie gadaliście?

- Może tak, może nie… Czemu chcesz wiedzieć?

- Bo – gdyby nie zapytał się, jak się czujesz to by oznaczało, że ma cię gdzieś. A tak nie jest, prawda?- Uśmiechnął się z wyższością.

- Czy ty próbujesz udzielać mi rady miłosnej?

- To takie dziwne, że chcę pomóc?

- W sumie, co ja się dziwię!- Westchnęłam.

- Przykro mi, że nie jesteś tutaj szczęśliwa.- Nie powiem, na te słowa mnie zatkało. Gdybym właśnie piła sok, to na pewno wylądowałby na moim ubraniu. – Co? Zaskoczyłem cię? No nieźle, wreszcie mi się udało!

- Skąd taka nagła zmiana tematu?- Uniosłam brwi.

- Czuję, że brakuje ci dużo rzeczy z Anglii.

- Skoro ty zauważyłeś…

- Nie trudno zauważyć. Jesteś smutna.

- Taka moja natura!

- Jesteś podobna do matki, więc raczej nie- uśmiechnął się.- Po ojcu też raczej nie powinnaś. Więc wybacz, ale ten argument odpada.

- Którego ojca?- Sprowokowałam go tymi słowami.

- Znowu zaczynasz?- westchnął.

- To ty zacząłeś ten temat.- Nie odezwał się, więc i ja zamilkłam. Nie chcę, tak bardzo nie chcę się z nim kłócić. Nagle przyszła mi wiadomość. Wyciągnęłam komórkę.

Wiadomość: Mam nadzieję, że Jo nie obraziła Cie dzisiaj… 

Nie mogłam się powstrzymać i szeroko się uśmiechnęłam, co nie uszło uwagi Krzyśka.

- Napisał?

- Kto?- Nadal wpatrywałam się w ekran telefonu. Nie mam zapisanego numeru Alana, ale jestem pewna, że to on.

- Czyli Alan.- Stwierdził siatkarz.- Lepiej szybko mu odpisz, bo zaraz będziemy na miejscu.

- A gdzie tak w ogóle jedziemy?- Zaciekawiłam się i wyjrzałam przez okno.

- Niespodzianka- mrugnął. 

Odpowiedz: Cóż, Twoja jakże mądra dziewczyna, groziła mi i wyzywała przy ludziach. Nie, w ogóle się tym nie przejmuję… 

Miałam mu to wysłać, naprawdę. Minęło kilkanaście sekund i dopiero wtedy skasowałam to, co napisałam.

- Trzeba było zostawić! – Oburzył się Krzysiek. Dopiero teraz się zorientowałam, że patrzy mi przez ramię. – No co? Fajne to było!

- Zajmij się prowadzeniem auta, a nie czytaniem prywatnych wiadomości!- Poirytowana zablokowałam telefon.

- Jakbyś nie zauważyła, to stoimy od pewnej chwili. – Oświadczył. Faktycznie staliśmy na jakimś parkingu obok małego budynku. – Wyskakuj z auta!

Zrobiłam jak kazał i rozejrzałam się dookoła. Nic mi to miejsce nie przypomina. W ogóle to jesteśmy na jakimś odludziu. Gdyby nie droga, gdzie dość często przejeżdżają samochody, powiedziałabym… że siatkarze chcą mnie uprowadzić. Co oczywiście byłoby bez sensu. Chyba.

- Jak tam księżniczko, gotowa na nowe wyzwania?- Wyszczerzył się Kubiak.

- Dziku, bo zdradzisz tajemnicę!- Obruszył się Igła.

- Chwila, jakie wyzwania? O co chodzi?- Zdezorientowana stałam pomiędzy nimi bacznie obserwując ich twarze. Na pewno od tych dwóch nic się nie dowiem. Zerknęłam na Bartmana. Chyba nadal sfochany, super.

- Lepiej wchodźmy do środka…- Poszłam za nimi. Zbyszek pilnował mnie abym nie uciekła, co jeszcze bardziej stało się dla mnie dziwne. Otworzyli drzwi i usłyszałam hałas. Dość dobrze mi znany hałas. Kula uderzająca w…

- Kręgle?- Zaskoczona przystanęłam w środku.

- A co myślałaś? Że my się bawić nie umiemy?!- Zachichotał Krzysiek i jak dziecko pobiegł w stronę stojących ludzi i patrzących na nas. Nie poznałam od razu, ale po chwili okazało się, ze to reszta Resoviaków.

- Zgadnij kto to…- Szepnął mi do ucha zapewne Fabian. Zakrył mi oczy dłońmi.

- Weź łapy, Drzyzga!- Aż sama siebie przerażam, że pamiętam ich imiona i nazwiska. Naprawdę to jest przerażające. Chyba za dużo czasu z nimi spędzam. To na pewno.

- No chodźcie, dopóki możemy to się pobawimy trochę!- Zawołał Piotrek. Podeszliśmy więc, a mi ciągle towarzyszył Bartman.

- Czemu za mną łazisz?- szepnęłam do niego. Nie odpowiedział. Widać wciąż jest na mnie zły, tylko nie wiem o co.

- Gramy?- Wyszczerzył się Achrem.-

- Robimy drużyny i ja chcę Ole! – Od razu zgłosił się Lotman.

- Jeszcze nie wiesz, czy dobrze gra, a już wybierasz…- Niezadowolony Kosok pokręcił głową.

- Nie ważne. I tak wam dokopiemy- pokazałam Grześkowi język.

- Proszę państwa! Uwaga! Walka już trwa!- Kubiak klasnął w ręce uradowany.- To ja chcę Igłę.

- Hej, a kto powiedział, że ty będziesz wybierał drużynę?- Wciął mu się Tichacek.

- Bo to jest oczywiste, że ja powinienem być kapitanem- wzruszył ramionami nic nie robiąc sobie z protestów kolegi.

- To my bierzemy Olka Achrema!- Ogłosiłam.

- Co ty samych do-brych wyBIErasz?- Krzysiu zaakcentował i podkreślił te litery w wymowie, co wyszło jak zarzut dziesięciolatka.

- Sorry, Olek jest nasz!- Uśmiechnęłam się i pociągnęłam kapitana Resovii za ramię w naszą stronę. To wyglądało, jakbym miała zamiar przewrócić drzewo. Taaak, gdzie ja mam rozum?

- Bartman!- Warknął Kubiak.

- A od kiedy to zabierasz mi mego trenera spod nosa?- Oburzyłam się.

- O czymś nie wiemy?- Uniósł brwi Schops.

- Zibi, chodź tutaj!- Kiwnął na przyjaciela Dziku. Kiedy ten chciał się ruszyć, chwyciłam go za koszulę, więc się zatrzymał.

- Co jest Olka?- Krzysiek zachichotał.

- Zibi jest u nas.

- Niby od kiedy?!- Prychnął Misiek.

- Od początku. 

- Będziesz o mnie walczyć, słońce?- Uśmiechnął się Zbyszek do mnie bardzo… dwuznacznie. Ale oprócz mnie nikt chyba tego tekstu nie słyszał.

- A. Bo wiecie, oni są w pakiecie!- Zażartował Fabian.

- Nie możesz! Od zawsze gramy razem!

- Uwaga, zaczyna się walka o Zbigniewa Bartmana!- Ogłosił Igła nie mogąc powstrzymać się od śmiechu.

- To czas zmienić zasady, Misiaczku- posłałam mu całusa. – Zbyszek?

- Kurwa, Bartman!- Kubiakowi nie było do śmiechu. Atakujący spojrzał na przyjaciela, potem na mnie.

- Walka, walka. Dołączyć do Olki, czy nie?- Komentował Nowakowski.

- Sorry Dziku, musisz mi wybaczyć. Kobiecie się nie odmawia.- Wzruszył ramionami. Kubiak posłał mi pełne nienawiści spojrzenie i wybrał drugiego rozgrywającego Resovii. Zadowolona z uzyskanego wyniku dołączyłam do drużyny Nowakowskiego i Jochena. Fabio i Grzesiu poszli do przeciwników.

Z uśmiechem obróciłam się i wpadłam na Zbyszka.

- Umówmy się, że kiedy wygramy, cofniesz to, co powiedziałaś.

- To na temat twojej urody?- Wyszczerzyłam się.

- Chyba, że naprawdę uważasz mnie za kompletnie nieurodziwego mężczyznę…- Uniósł lekko brew.

- A jeśli tak, to co?- Uniosłam brodę jeszcze wyżej patrząc mu głęboko w oczy. On nawet nie mrugnął.

- To będę smutny…- Wydął dolną wargę. Prychnęłam śmiechem.

- Umowa stoi. Ale jak przegramy?

- To i tak odwołasz tamte słowa.

- Dlaczego niby? To nie fer!

- Bo gdy przegramy to będę również smutny. Bo mogłem wygrać idąc do drużyny Kubiaka. A ty chcąc mnie pocieszyć… Powiesz jaki jestem doskonały!

- Narcyz!

- Wcale nie. To tak działa moja droga- uśmiechnął się.

- A co ja będę z tego miała?- Podparłam się pod boki.

- Hm.. Satysfakcję z tego, że nie jestem smutny- puścił mi oczko i odszedł do chłopaków wybierać kulę do kręgli.

*** 

- Jest! – Pisnęłam, gdy moja kula strąciła w dziewiątej kolejce w pierwszym rzucie wszystkie kręgle.

- To nie jest możliwe.- Z szeroko otwartymi ustami wpatrywał się we mnie Dziku.

- Jak to nie jest! To moja krew!- Ekscytował się Krzysiek, chociaż nie jesteśmy razem w drużynie.

- Jak udało ci się zbić po raz trzeci z rzędu wszystkie kręgle?- Z niedowierzaniem zapytał Fabian.

- Tajemnica – mrugnęłam do nich i usiadłam na swoim miejscu przy stoliku. Koledzy z drużyny poklepywali mnie po ramieniu i przytulali.

- To co? Na razie wygrywamy?- Poruszył śmiesznie brwiami Niemiec. Trochę zbity z tropu Kosok chwycił swoją kulę i rzucił. Strącił tylko trzy.

- Uuu słabo Kosa! Słabo!- Odezwał się Lotman. Za drugim rzutem strącił wszystko.

- No dobra, to teraz ostatnia kolejka!- Zatarł ręce Tichacek. Wziął swoją kulę. Stał chwilę i rzucił. Strącił aż osiem kręgli, a później jeden. Dzięki temu zbliżyli się punktacją do nas.

Lotman chwycił swą brązową kulę i strącił pięć, następnie trzy. Fabian i Nowakowski zbili wszystkie.

- Idziemy łeb w łeb!- Klasnął Krzysiek i podszedł do toru. Stał z dziesięć sekund zanim rozpoczął grę. Zbił dziewięć, w drugim rzucie zero. Pomachał nam zadowolony z siebie.

- To teraz ja!- Achrem spokojnie podszedł do wszystkiego i takim sposobem zdobył całe dziesięć!

- A!! Piątka miszczu!- Uniosłam dłoń. Przybił piątkę wyszczerzony do mnie. Kosok już wykonał swój rzut, którego nawet nie widziałam i strącił siedem, a potem dwa kręgle.

- Twoja kolej, Olka!- Krzyknął z drugiego stolika Michał. Westchnęłam ciężko. Chwyciłam swoją kulę i zerknęłam na Zbyszka, któremu bardzo poprawił się humor. On nic nie tracił. Co prawda mogłam się nie zgodzić na jego warunki i pozwolić mu iść do drużyny Kubiaka. Ale przecież to co z tamtej rozmowy wynikło przed domem Ignaczaków… No cóż, nie mogę powiedzieć, że Zibi nie jest przystojny. Skłamałabym. Jednak do Alana to mu dużo brakuje…

- O mój Boże!- wyrwało mi się.

- Kurwa, Olka rzucasz, czy nie?!- Zniecierpliwiony Dziku czekał na swoją kolej.

- Zamknij się jełopie! Nie widzisz, że ona musi się skoncentrować?!- Zbyszek nie przebierał w słowach. Okej. Dobra, rzucę to i dopiero wtedy odpiszę Alanowi. Jakim cudem mogłam zapomnieć o nim? Odetchnęłam kilka razy. Zrobiłam kroki i puściłam. Kula toczyła się idealnie po samym środku z niezłą prędkością. W momencie uderzenia rozniósł się huk.

- Dziesięć!- Ryknął Paul podbiegając i chwytając mnie w ramiona.- Czuję się, jakbym mecz wygrał.

- Spokojnie, jeszcze nie koniec gry!- Kubiak natychmiast nas minął i rzucił dzięki czemu byliśmy na równi z punktami.

Ostatni rzut należy do Zbyszka.

Minął mnie z wielkim bananem na twarzy. Oczywiście jemu humor nie mógł się popsuć. Wpatrywałam się w jego plecy. Z gracją wykonał ostateczny ruch, kula toczyła się niemiłosiernie długo. Niestety zbliżała się do bocznego toru… W ostatniej chwili otarła się o dziesiąty kręgiel. Ten przewrócił się popychając za sobą, jak kostka domina resztę.

Podskoczyłam uradowana. Nie jestem pewna, co wtedy pomyślałam. Zibi odwrócił się do mnie z triumfem na twarzy. Uniósł lekko brew, tak bardzo charakterystycznie dla siebie. Przewróciłam oczami. Podeszłam do niego i mocno go przytuliłam, czym sama siebie zaskoczyłam.

- Wcale nie uważam, że jesteś kompletnie nieprzystojny- szepnęłam mu prawie do ucha. Objął mnie mocno ramionami i zaczął się kręcić w kółko.

- To oczywiste, że nie!- Zachichotał.

Siatkarze zaczęli się śmiać i klaskać brawo. Odskoczyłam od niego i przytuliłam każdego z osobna. Następnie wyciągnęłam telefon i szybko napisałam sms.

Odpowiedz: Hej ;) Przepraszam, ale nie mogłam wcześniej odpisać… Nic się między Jolą a mną nie stało, jeśli o to Ci chodzi. 

Odpowiedź przyszła natychmiast. Najwidoczniej czekał te kilka godzin, aż mu odpiszę. 

Wiadomość: To dobrze ;) Jeśli będzie Ci robić jakieś wyrzuty, to mów od razu! Masz teraz czas? ;p

Z wrażenia aż sobie usiadłam. O matko, zawsze marzyłam o takim pytaniu od niego, a tu proszę! Uśmiechnęłam się jak głupia, a serce nagle zaczęło mocno walić.

- Ty mała szujo! Dawaj to!- Usłyszałam głos Niko. Spóźnialski wreszcie dotarł!

Nie, nie mogę teraz rzucić tych wielkoludów, z którymi tak wspaniale spędziłam popołudnie dla Alana. Świadoma tego, że już nigdy takiego smsa mogę od niego nie otrzymać, napisałam.

Odpowiedz: Dzisiaj nie za bardzo. Przepraszam, mam już plany ;c

- Olka! Chodź, Niko przywiózł pizzę!- Zawołał Nowakowski.

- Idę!- Uśmiechnęłam się.

Wcisnęłam WYŚLIJ. 

****

Hejka! Spodziewaliście się tego, gdzie siatkarze zabiorą Olę? ;)

To już 21tys. wyświetleń... Dziękuję <3

Do następnego ;*