Rozdział XXXIX

- Dobra. O co chodzi?- Zapytał mój przyjaciel, siadając na łóżku. Wzięłam głęboki oddech.

- Sama nie dam rady tego otworzyć.- Wskazałam na paczkę, którą chwilę wcześniej położyłam na biurku. – Nie mam pojęcia co to i od kogo. Boję się, co tam znajdę.

- Dziewczyno, mnie już dawno by ciekawość zżarła!- Zrobił wielkie oczy.

- Nie, jeżeli jesteś przerażona.- Wyjaśniłam i usiadłam obok niego. – Czekałam, aż się spotkamy.

- No to zobaczmy, co to takiego…- Chwycił pudełko i zaczął je oglądać z każdej strony.- Co to za paczka, bez żadnego nadawcy?!

- No właśnie.- Mruknęłam.

- Ej, a może tam jakaś bomba jest!- Zrobił taką minę, że jestem pewna, on bez żadnego wahania otworzyłby ją. Nawet z bombą w środku.

- Nie wygłupiaj się… Dobrze wiesz, że w ogóle mnie to nie śmieszy.

- Dobra, przepraszam.- Przywołał się do porządku.- Daj jakieś nożyczki, rozerwę je.

- Nożyczki?!- Zaskoczona otwarłam usta.

- Tak, Sowa. Daj jakieś.

- Chcesz rozerwać nożyczki?!

- Co? Aleś ty głupia, Sowa. Od myślenia to ty już w ogóle nie myślisz!- Prychnął rozbawiony.

- Chyba coś ci się pokręciło.- Odparłam wstając do szufladki w biurku. Wyjęłam długie metalowe nożyczki.

- Pokręciło mnie, że się z tobą zadaję.- Odparował. No pięknie!

- Jak było na świętach z rodziną?- Zagadnęłam, gdy zaczął mocować się z taśmą.

 - Zabawnie.

- Ej, pytam serio. Widziałeś się z bratem?

- Ta.

Nie doczekałam się ciągu dalszego.

- Kuba, do cholery! Czy ja zawsze muszę z ciebie wyciągać szczegóły?!- Wkurzyłam się wymachując rękoma.

- No co chcesz wiedzieć?- Westchnął ciężko.- Nie odzywaliśmy się do siebie, oprócz życzeń w Wigilię, jeśli o to ci chodzi.

- Nadal jest na ciebie wściekły?

- Inaczej foch numer 66.- Nie zrozumiałam, więc posłałam mu pytające spojrzenie. – Czyli piekielny foch, ostateczny, potępiający.

- Jak miło.- Odburknęłam. – Czekaj. Czyli on jest na ciebie wściekły, że…?

- On jest fochnięty!- Poprawił mnie.- Uważa, że zaraziłem mu przyjaciela „pedalstwem”. A mało tego…- Nagle nabrał głośno powietrza. Zamknął szybko usta.

- No? Kontynuuj!- Ponagliłam zniecierpliwiona. Po raz kolejny westchnął.

- Nie powinienem ci mówić. Zabiją mnie za to.- W tym momencie myślałam, że go rozszarpię! Z moich palców u dłoni utworzyłam „szpony” i zbliżyłam je do jego karku. Nie widział tego, zajęty otwieraniem pudełka.

- Zaraz ja cię zabiję, jak mi nie powiesz!- Pogroziłam.- A uwierz, że śmierć zadana przeze mnie będzie boleśniejsza!

- Bardziej bolesna, a nie boleśniejsza. Zajmijmy się może tobą, co?

- O wiele bardziej ciekawisz mnie ty.- Już miałam go trzepnąć w głowę, nawet podniosłam rękę, kiedy drzwi się otworzyły i do środka wlało się grono młodych przyjaciół. Opuściłam zawstydzona dłoń.

- Olaaa!- Dominika wskoczyła mi na kolana, a Seba stanął obok mnie i wpatrywał się podejrzliwie w mojego gościa. Nie rozumiem nadal, dlaczego jest tak sceptycznie nastawiony do Kuby?

- Co się stało?- Zapytałam. Jakoś nie mogę się przyzwyczaić, że dzieci Ignaczaków tak mnie adorują.

- To nie ja powiedziałem!- Od razu ostrzegł chłopiec.

- Czego nie powiedziałeś?- Uniosłam jedną brew, nadal nie rozumiejąc.

- To on! To on!

- Nie! Przysięgam!

- Możecie mi wytłumaczyć, o co chodzi?

- Ja też jestem bardzo ciekawy!- Wyszczerzył się zachęcająco Kuba na chwilę przestając otwierać pudełko. Tak, jeszcze go nie otworzył!

- No bo… Ona powiedziała…- Zaczął Sebastian.

- Nie ja!- Pisnęła mała i wcisnęła małą główkę w moją szyję. Na chwilę odebrało mi dech i wytrzeszczyłam oczy.

- Ona powiedziała, że był wujek w Sylwestra! – Wykrztusił z siebie chłopak. Mi natomiast jeszcze bardziej zabrało tchu. Otworzyłam usta.

- A co ty, Olka? Rybę udajesz?- Zachichotał przyjaciel. Po kilku sekundach, gdy już mogłam nabrać powietrza, zadał pytanie.- A kto był wtedy?

- Wujek Zbysek.- Odpowiedziała mu dziewczynka zeskakując z moich kolan. Sokołowski zrobił wielkie oczy niedowierzając jej słowom. Spojrzał na mnie.

- Tak, on. I uprzedzę kolejne pytanie… Wiem, że nic ci nie powiedziałam. – Dodałam, gdy już otwierał oskarżycielsko usta. Dzieci zaczęły się śmiać. Natychmiast zwróciłam się w ich stronę. Ucichły.- Co tata na to?

- Powiedział, że się nie dziwi.

- No tak.- Przewróciłam oczami. – Wiem, co myślisz Kuba. Po prostu nie było okazji, żeby ci o tym powiedzieć!- Broniłam się, jak tylko mogłam.

- A telefony nie istnieją?!- Jego głos stał się o trzy skale wyższy. Więc jego słowa stały się piskliwe. Na co po raz kolejny zachichotał Sebastian i Dominika.

- A wy jeszcze tutaj jesteście?- Zrobiłam groźną minę. Udały, że się przestraszyły. Wstałam i zaczęłam je gonić.- Ja wam jeszcze pokarzę!- Pogroziłam, gdy wybiegły z pokoju. Zamknęłam drzwi na klucz.- Dobra. Wiem, że możesz być wkurzony lekko…

- Zdasz mi relację z tej nocy.- Uprzedził.- Ze szczegółami!

- Niech będzie.- Zgodziłam się.- Otworzyłeś?

- Tak. – Podał mi je, odebrałam po chwili wahania i usiałam na łóżku obok niego.

Zamknęłam oczy otwierając skrzydła pudełka. Może z minutę siedzieliśmy w ciszy. Zaczęłam się zastanawiać, co się stanie, gdy otworze oczy. Co zobaczę? Może to jakiś prezent od rodziców na święta? Nie… Tata dzwonił i składał mi życzenia przecież. Do tego wyczuwałam w jego głosie głęboki żal, że nie ma mnie z nimi. Mama… Ona też zadzwoniła, kolejnego dnia. Od Natki i Karo? Gadałyśmy przecież przez Skajpaja. Od Ignaczaków już przecież dostałam prezent.

- Ja nie mogę!- Krzyknął Kuba.

- Co to jest?- Jęknęłam, nadal bojąc się otworzyć oczy.

- Nie wierzę, że tyle zachodu o…

- No o co!

- Sama zobacz.- Niemal wyczułam, jak wzrusza ramionami. Odetchnęłam głęboko i spojrzałam do środka paczki.

Zaskoczona uniosłam brwi.

- Książka?

- Książka.

- Tylko?

- Tylko.

- Kuba!- Wkurzyłam się, gdy tak po mnie powtarzał. Natychmiast zamilkł. Wyjęłam rzecz i w świetle dnia się jej przyjrzałam. – Ciekawe od kogo…

- Sprawdź w środku, może jest podpisana!

Odchyliłam okładkę, na której jest napisany tytuł: „Mój życiowy moment”* Na pierwszej pustej stronie, która oczywiście powinna być pusta… Ktoś napisał kilka zdań czarnym długopisem. Otworzyłam szerzej i przyjrzałam się pismu. Nie poznałam. Jest schludne, pisane cienkimi i małymi literkami.

- No! Czytaj!- Ponaglił mnie przyjaciel. Przełknęłam ślinkę i zaczęłam czytać.

- Kochana Aleksandro- cholera, skąd zna moje imię!

- Może się dowiesz, jak przeczytasz całość.

- Ok. Soł… „Kochana Aleksandro, w rękach trzymasz moją najnowszą książkę. Postanowiłem, że pierwszy egzemplarz otrzymasz właśnie Ty. Nie będę ukrywał, że chciałbym Cię zobaczyć. Zobaczyć powód mojej powieści.”

- „Powód książki”!?- Tym razem przerwał mi Sokołowski.- Ten gościu…

- „Tak, Ty nim jesteś. – Ciągnęłam dalej.- Powinnaś wszystko zrozumieć po jej przeczytaniu. Mam nadzieję, że nie namieszam za bardzo w Twoim życiu. Chociaż domyślam się, że już teraz jest nieźle pogmatwane! Jedna rada ode mnie: kto pyta, nie błądzi. Zaufaj przyjaciołom”. Podpisano: NIEZNANY.

- Że jak?!- Kuba chyba równie mocno jak ja jest zdezorientowany. Spojrzałam ponownie na okładkę.

- Cholera. Cwany koleś!- Wkurzyłam się.- Autorem jest NIEZNANY.

- Po tych słowach, można rzec… Może to twój ojciec?

- Na to wygląda. Tylko cholera jasna, jak ja mam go znaleźć? Nawet nie znam imienia i nazwiska.- Buzujące we mnie emocje wypływają na moją twarz. Ze złości policzki i uczy mnie pieką. Czuję tak okropną złość, zdezorientowanie… Nawet jestem troszkę skołowana. – Na końcu napisał, że wie…

- Może po prostu nie chce, żebyś go znalazła.- Podsunął mi swoją myśl. Zamyśliłam się.

- Skoro by nie chciał, to po choinkę mi swoje dobre rady sadzi!- Wrzasnęłam.

- Ciii.- Przystawił palec do ust.- Wiem, jak się czujesz, ale musisz…

- Nie! Ty nie wiesz! Nie masz pojęcia, jak się czuję! Nie możesz wiedzieć! Chcę odkryć prawdę, wiedzieć kim jest mój ojciec! Bo wychodzi na to, że tylko ten gość jest prawdziwy w moim życiu.

- Nie mów tak. Olka! Spójrz na mnie!- Obróciłam niechętnie głowę w jego stronę i spojrzałam w oczy.- To, co tutaj widzisz jest prawdziwe. Rozumiesz? Ja jestem twoim przyjacielem, to jest prawdziwe. Trzymaj się tego, okej? – Wpatrywałam się w niego tępo, więc powtórzył dobitniej.- OKEJ?

- Right.- Kiwnęłam głową. Ale nie mogłam dłużej ukrywać, jak bardzo cierpię. Po prostu wybuchłam płaczem. Kuba przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Wtuliłam głowę w jego jaskrawozieloną koszulkę.

- Musisz być silna, Ola. Nie możesz pozwolić, żeby niewiedza doprowadzała cię do takiego stanu…

- Ale…

- Rozumiem, że teraz twój świat wydaje się inny. Ale ja jestem przy tobie. I wiem, że nie tylko ja. Karolina i Natalia są twoimi przyjaciółkami od dziecka. Powinnaś z nimi pogadać. A nawet spotkać się. To może ci pomóc!

- Nie ma szans.- Pociągnęłam nosem.- One są w Londynie.

- Coś wymyślimy.- Przytulił mnie jeszcze mocniej.

Nie wiem, jak długo tak siedziałam w jego objęciach. W końcu przypomniałam sobie o liście matki.

- To jeszcze nie wszystko.- Odsunęła się od niego. Wytarłam nos i policzki rękawem koszuli. Po czym wstałam, podeszłam do biurka. Z książki do polskiego wyciągnęłam białą kopertę.

- Co to jest?- Zmarszczył nos odbierając ode mnie papier.

- Po prostu czytaj. Głośno.- Odparłam zajmując swoje miejsce. Chłopak wyciągnął list.

- „Przepraszam.- zaczął czytać.- To chyba nawet za mało, abyście mi wybaczyli to, co mam zamiar zrobić. Na początku muszę napisać Wam, że Was bardzo kocham. Mimo żadnego spokrewnienia, jesteście dla mnie jak najbliższa rodzina. Kocham Was, ale nie miałam wyboru. Musze wyjechać na jakiś czas. Nie wiem, ile mnie nie będzie. Może kilka miesięcy, może rok, a może kilka lat. Nie chcę tylko, żebyście płakali z tego powodu. Nic mi nie jest.

Krzysiek wie wszystko. Mam nadzieję, że rozumie to, co mam zamiar zrobić. On wie, że nie mam wyboru. Nie chcę tutaj pisać, o co chodzi. Obawiam się, że moglibyście mnie za to znienawidzić. A tego muszę uniknąć. Nie przeżyłabym gdyby tak się stało. To Wy przyjęliście mnie z otwartymi rękami, gdy potrzebowałam pomocy. Mogłabym nawet powiedzieć, że traktuję Was jak drugich rodziców! I to jest jeden z powodów, dla których wyjeżdżam. Gdybyście wiedzieli… nic nie byłoby już takie samo. Kocham Was… I Krzysia. Z całego serca.

Proszę tylko o jedno. Nie pokazujcie tego listu Igle i nie martwcie się o mnie. Jakoś sobie poradę.

Kochająca M.

- Kuźwa, to wszystko wszystkiemu przeczy i nic kupy dupy się nie trzyma!- Kuba wpatrywał się w kartkę z szeroko rozwartymi oczami.

- Trafnie powiedziane.- Przyznałam z żalem. Gdzieś w głębi duszy miałam nadzieję, że Kuba wpadnie na jakiś trop. – A to oznacza, że prawdę wie tylko kilka osób.

- Twoja matka.

- Igła.

- I ten NIEZNANY. Ciężko od któregokolwiek coś wyciągnąć.

- W sumie… Jest chyba jeszcze jedna osoba.- Przerwałam mu.

- Kto?- Zaciekawiony spojrzał na mnie.

- Żona zmarłego Arka. Ona musi coś wiedzieć, skoro jej zmarły mąż był przyjacielem Igły. I mojej mamy.

- Powinnaś się z nią spotkać.

- Gdybym jeszcze wiedziała, kim ona jest! Wiem tylko, że mieszka gdzieś niedaleko Rzeszowa.

- Zdobądź adres od Igły.- Wzruszył ramionami wpatrując się we mnie z obojętną miną. Jakby to wszystko było takie proste!

- Kuba, czy ty słyszysz, co ty mówisz?

- Tak. I wiem, że…- Przerwał nam dzwonek mojego telefonu. Zaskoczona, odebrałam nawet nie patrząc na wyświetlony numer. Rzadko kto do mnie dzwoni, raczej wysyłam sms’y. No, chyba, że to mama, tata… Chyba mój tata.

- Halo?- Mój głos jest twardy i zirytowany.

- Cześć, Ola.

- O, hej!- Natychmiast mój głos się zmienił w łagodny i bardziej przyjazny.

- Przeszkodziłem w czymś?

- Nie, no coś ty!- Zaśmiałam się. Kuba spojrzał na mnie jak na wariatkę. Cóż… - Coś się stało?

- Nie. Tak dzwonię, czy masz może dzisiaj ochotę wpaść na mój trening?

- Wiesz, Alan… Dzisiaj nie za bardzo mam czas…

- To ON?!- Pisnął przerażony przyjaciel.- Natychmiast go spław.

- Ja wiem, że ty postanowiłaś nigdzie ze mną nie chodzić… Ale trening to nie jakieś tam wielkie spotkanie przecież!- Mówił w tym samym czasie Morczewski.

- Nie mogę.- Odparłam i do jednego i do drugiego.- Wiem, że byś chciał. Ale w tej chwili tutaj nie chodzi o ciebie, Jolkę i wszystkie inne cholerne sprawy całego cholernego świata. Teraz chodzi o mnie. Przepraszam, ale dzisiaj nie mam czasu…

Zaskoczony rozmówca, przez kilka sekund nic nie mówił. Kuba natomiast pokazał mi okejkę i błysnął swoimi białymi zębami w szerokim uśmiechu. Przewróciłam oczami i odwróciłam się do niego plecami.

- A a a… No to spoko.- Najwyraźniej poczuł się zmieszany. – No spoko. Ale mam nadzieję, że jeszcze kiedyś przyjdziesz na mój trening.

- Może przyjdę.- Postanowiłam nic nie obiecywać. Jeszcze tego mi brakuje, żebym wplątała się w jakieś sprawy z Alanem i Choinką w roli głównej. Wystarczy mi tyle kłopotów, ile mam.

- Ok.

- To hej.

- Hej.- Po kilku sekundach rozłączyłam się. Obróciłam się w stronę Kuby.

- Masz pod nosem tak wielkiego banana, że …

- Nie kończ!- Przerwałam mu.- Skupmy się może na poważnych sprawach?

- Po co on do ciebie dzwoni?- Zadał od razu pytanie.

- To nie jest aż takie ważne. Chodziło mi raczej o moją tożsamość.

- Wiem. Ale jeśli ten człowiek nie da ci spokoju, będę musiał zrobić z tym porządek!

- Znowu się czepiasz!- Założyłam ręce na piersi.- Mógłbyś odpuścić.

- Gdybyś wiedziała, co ja wiem, to byś mi się nie dziwiła.

- Może by i tam było, gdybyś po prostu mi o tym powiedział.

- Powiem.

- Słucham.

- Ale nie teraz!

- Nie wiem, kiedy ten piękny moment nadejdzie. Jak umrę?

- Prędzej to ja umrę, słońce. Przeżyjesz mnie- machnął ręką.

- W każdym razie chcę się dowiedzieć przed swoją śmiercią.

- Okej. Ale mnie czeka ciekawa historia do wysłuchania!- Zatarł ręce.

- Co?

- Natychmiast masz mi opowiedzieć o Sylwestrze w towarzystwie Bartaman!

- Nie ma co opowiadać...- Udawałam, że ten temat w ogóle nie jest interesujący dla niego. 

- Czekam na relację.

No super. On mi nic nie mówi, a ja jemu mam się zwierzać ze wszystkiego? To nie jest fer! 

______________________

* "Mój życiowy moment" – nazwa wymyślona na potrzeby opowiadania. Treść książki, która zostanie przestawiona w kolejnych rozdziałach, jest fikcją wymyśloną przeze mnie.

****

Witajcie! Przepraszam, że tak długo musieliście czekać. Dziś dostałam weny na kolejny rozdział, więc dodaję ;p

Jakieś nowe sugestie? :D

Dziękuję za komentarze i wyświetlenia! Mam nadzieję, że jesteście ze mną, mimo dłuższej przerwy :C

Pozdrawiam ;**