Rozdział III

Drrrryńńń!

Przewróciłam się na prawy bok.

Dryyyyyńń!!

- Kurwa mać!- zaklęłam.

Sięgnęłam półprzytomna do telefonu. Wyłączyłam budzik i znów zamknęłam oczy. Gdy odpływałam, drzwi do pokoju nagle się otworzyły i na moje łóżko (czytaj na mnie) wskoczyło 'coś'.

- Olaaa! Wstawaj!

Jęknęłam. Czemu Sebastian mnie budzi? Czy nie widzi, że śpię?

- Śniadanie…

Nawet się nie poruszyłam.

- Wstaaaawaaaaj!- ryknął mi do ucha.

Natychmiast otworzyłam oczy. Posłałam młodemu mordercze spojrzenie. Zawsze nim odstraszam nieproszonych gości o tak wczesnej porze.

- Jest dopiero siódma!

- Seba, co ty wyprawiasz?

Do pokoju wszedł ojciec Sebastiana.

- Ola nie chce wstać.

- Idź lepiej się umyj- powiedział, co chłopak szybko poszedł wykonać.- Ola, jeżeli chcesz żebym cię zawiózł do szkoły, to musisz się już teraz zbierać. Chyba, że dojedziesz autobusem?

- Poradzę sobie- mruknęłam w poduszkę.

O tej porze jestem nieprzytomna.

- Jak coś wyjeżdżam za piętnaście minut.

Żartujesz? Nawet jeżeli bym chciała, w życiu bym się nie wyrobiła! Poszedł, a ja zdrzemnęłam się jeszcze pół godziny.

Wyszłam na przystanek o 7.46. Autobus właśnie jechał, więc musiałam biec. Fajnie, poranny jogging. Nie było już miejsc, więc stanęłam przy oknie. O mały włos nie przeoczyłam swojego przystanku, chociaż ten jest zaraz przed szkołą. Te dwieście metrów doszłam do bramy. Tam od razu wpadłam na Kubę.

- Hej, laska!

- Hejjj…

- Chodź bo się spóźnimy na wos!- chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę wejścia. Ludzie nadal na mnie dziwnie patrzą. Przypomniałam sobie, w co jestem ubrana: biały top, czarne dżinsy… chyba nie jest źle?

- Ładne Najeczki…- pochwalił mój kolega, siadając ze mną w ławce.

- Dzięki.- Wyszczerzyłam się do niego. Przynajmniej on docenia moje buty. Co z tego, że są czarne?

- Co się stało?

- Hę?

- Jesteś smutna.

Wzruszyłam ramionami. Nie wnikał. A ja miałam spokój. Przynajmniej przez tę lekcję. Na następnej była matematyka, jako pierwsza poszłam do tablicy. Nabazgrałam kredą jakieś bzdury i w końcu nauczyciel kazał mi usiąść. Z wielką dezaprobatą i niezadowoleniem. Na pocieszenie Kuba zgłosił się do odpowiedzi, więc Drujowi zrobiło się milej.

- Wiesz, chyba będę udzielał ci korepetycji z matmy- stwierdził Kuba, gdy szliśmy przez korytarz do kolejnej klasy. – Profesor był załamany po twojej odpowiedzi.

- Dzięki za szczerość, cenię takich ludzi- zakpiłam. Usiedliśmy na ławce pod ścianą. Wyciągnęłam wodę niegazowaną i upiłam łyk. Znów napotkałam ciekawskie i wręcz natrętne spojrzenia innych uczniów.

Dlatego nie lubię Polski.

- Głupi są.

- Kto?

Czyżbym przegapiła jakieś pytanie, stwierdzenie?

- Wszyscy- skrzywił się.

Ma powód, żeby tak o nich myśleć? Nie żebym się nie zgadzała z jego słowami!

- Nie ważne. Co teraz za lekcja?

- Wu-f.

Jęknęłam głośno. Podniósł brew zdziwiony.

- Nie lubisz? Jak możesz!- Wykonałam ruch, który ma oznaczać wymiotowanie.- Jesteś dziwna. I już ci mogę zapowiedzieć, że nie będziesz mieć życia.

- Dzięki. Potrafisz pocieszyć człowieka.

- Nie ma sprawy. Jak coś to w tej kwestii jestem mistrzem.

Prychnęłam. Wstaliśmy i udaliśmy się na salę gimnastyczną. Tam niestety musieliśmy się rozdzielić. Nie powiem, zaczynam lubić Kubę. I to bardzo. Jako jedyny do mnie zagadał… Hm, raczej nie miał wyjścia. Przecież musiał usiąść obok mnie w ławce, nie? No ale jakby nie chciał ze mną gadać, to raczej dziś by nie czekał na mnie przed bramą.

Gdy wkroczyłam do szatni nagle wszystkie rozmowy ucichły. Zdążyłam tylko usłyszeć słowa jakiejś blondyny:

- Idzie ta nowa, cicho.

Starałam się nie patrzeć w ich oczy. Pewnie zobaczyłabym nienawiść i może zazdrość. Ale czego one mogą mi zazdrościć? Że cholera zostałam zmuszona przyjazdu do tej dziury?

- Hej. Ty przyjechałaś z Anglii?- Podniosłam głowę zaciekawiona, kto pyta. Wysoka szatynka. Ma strasznie długie nogi.

- Ja. A co?- Nie chce mi się układać bardziej grzecznych, milszych i ładniejszych zdań. Są zbyt skomplikowane.

- Nic. Pytam, bo zawsze chciałam tam pojechać. Jak ci się podoba w Polsce?

- Może być- mruknęłam. Taaa, na razie wolę się nie narażać. Najpierw muszę poznać swojego wroga numer jeden. Tamta blondyna, co ogłosiła moje przyjście wydaje się żmiją. Chyba zrozumiała, że nie mam ochoty z nikim gadać. Wolę swój ból nosić w sobie i z nikim się nim nie dzielić. Oprócz moich dwóch przyjaciółek.

Wyszłyśmy na salę. W-f jest akurat dziś łączony. Także mogę się już szykować na pośmiewisko ze strony męskiej grupy i żeńskiej. W taki sposób to ja na pewno nikogo nie znajdę. Rozejrzałam się po ludziach. Wszyscy chłopcy są tacy niedojrzali… W Londynie to przynajmniej miło się patrzyło, gdy koszulka któregoś z chłopaków upinała się na klatce piersiowej… No dobra. Nie „jakiegoś”  chłopaka, tylko Andi. Przystojny brunet. Szaro niebieskie oczy. Wysoki. Umięśniony… Szkoda tylko, że nie jest (i nie będzie już zapewne) w moim zasięgu. Nawet nie zauważyłam, kiedy wuefista wszedł.

- Zagramy dziś w siatkówkę. Chłopcy rozkładają siatkę, dziewczyny przynoszą piłki!

Zanim się obejrzałam już wszystko było zrobione. Moją uwagę zwróciła jedna dziewczyna. Jest sama, smutna i cicha. Nie odzywa się, nie śmieje z nikim i nie gada. Pomaga tylko reszcie. Aż mi się jej szkoda zrobiło. I gdy już miałam zamiar do niej podejść, zorientowałam się… że to ja.

- Bum!- Wzdrygnęłam się przestraszona. Odwróciłam i zobaczyłam Kubę.

- Jezu… musisz mnie tak straszyć?

- Zagrasz ze mną w drużynie?

- Nie umiem grać- przyznałam niechętnie.

- Nauczę cię- wyszczerzył się, zabrał piłkę i pociągnął mnie za sobą.- Po prostu odbijaj.- Posłał do mnie piłkę, a ja szybko się przed nią uchyliłam. Mój nauczyciel nie był zadowolony.- Boisz się piłki?

- Nieee. To był odruch- odpowiedziałam z kamienną twarzą. Oczywiście, że się boję! Nie uwierzył mi. Dziewczyna przysłuchująca się naszej wymianie zdań prychnęła i posłała mi kpiarskie spojrzenie. To nie było miłe.

Po godzinie w-f byłam spocona, chociaż dużo nie biegałam, bo wszystko robił za mnie Kubuś. W sumie taki układ mi pasował, bo wygraliśmy (no, on wygrał) dwa sety. Kolejne lekcje minęły mi bardzo szybko. I tak jak wczoraj, przed szkołą czekał na mnie Krzysztof. Znów skręcił tam, gdzie nie trzeba.

- Gdzie tym razem?- westchnęłam. Chcę jak najszybciej być w moim pokoju!

- Też miło cię widzieć.

- To gdzie?- mimowolnie przewróciłam oczami.

- Będziesz musiała wycierpieć jakieś pół godziny w samochodzie. Muszę wstąpić do klubu, bo zapomniałem coś załatwić.

- A dzieciaki?

- Iwona już je odebrała.

Kiwnęłam głową i natychmiast włączyłam radio. Rihanna poprawiła mi odrobinę humor. Po kilkunastu minutach wjechaliśmy na wielki parking przed ogromnym budynkiem i dobudowanym drugim. Wywarło to na mnie wrażenie.

- Czekasz w samochodzie, czy idziesz ze mną?

- Zostaję- odparłam natychmiast. Kiedy tylko wyszedł, pogłośniłam radio. Wyjęłam telefon i weszłam na Internet na Tumblra. Na fb dostałam zaproszenie od kilku osób z nowej szkoły w tym od Kuby. Od razu zaakceptowałam i wtedy drzwi budynku się otworzyły i wyszedł Igła. Ale nie sam. Za nim wyszedł śmiejący się mężczyzna. Pewnie kolejny siatkarz, na oko z 24 lata. Brunet hm. Nie mam nic przeciwko, żeby mój opiekun mnie z nim zapoznał… Mężczyźni przybili te swoje męskie piątki. Wtedy napotkałam wzrok tego wysokiego bruneta. Jak on może mieć na imię? Przez chwilę zaczęłam żałować, że nie interesuję się siatkówką. Ale chyba zacznę! Mężczyźni odwrócili się od siebie. Krzysiek wsiadł do samochodu, a ja odprowadziłam wzrokiem bruneta.

- Nudziłaś się bardzo?- spytał odpalając silnik.

- N- nie..- wyjąkałam. – Kto to był?- udawałam obojętną. Mam nadzieję, że tak to zabrzmiało.

- Kolega po fachu. Nie znasz go?

Zaprzeczyłam ruchem głowy. Dlaczego nie powiedział, jak ma na imię? Teraz się będę główkować… A nie chcę pytać, bo wyjdę na zainteresowaną. Zresztą ten siatkarz jest za wysoki, pewnie ma dziewczynę. Nie ważne. Chcę się położyć do łóżka. Ale nie dane mi to było. Ledwo weszłam do domu, a przyszedł do mnie sms od mojego kolegi z ławki:

„Co ty na to żebym cię oprowadził po Rzeszowie? ;p”

W sumie czemu nie? „Niech będzie.”

„Za piętnaście minut obok szkoły! Jeżeli trafisz, oczywiście xd”

- Bardzo śmieszne- bąknęłam do siebie. Zmieniłam ciuchy na wygodniejsze, zabrałam bluzę i weszłam do salonu, gdzie dzieciaki odrabiały jakieś lekcje, a państwo Ignaczakowie oglądali TV.- Wychodzę- ogłosiłam.

- Gdzie idziesz?- spytał Igła.

- Na miasto. Jeżeli mam tu mieszkać przez rok, to chyba muszę poznać okolicę, nie?

- Nie zgubisz się?- spytała z troską Iwona.

- Nie będę sama. Idę z kolegą z klasy.

- Nie wróć późno, dobrze?

Kiwnęłam głową. Włożyłam buty i chciałam wyjść, ale Krzysiek mnie zatrzymał i dał trzydzieści złotych. Podziękowałam ładnie i udałam się w stronę szkoły.

Kuba już na mnie czekał.

- Ja nie wiem, czy ty chodzisz jak ślimak, czy ja przyszedłem za wcześnie?- zmarszczył brwi i teatralnie spojrzał na „zegarek”, którego w rzeczywistości nie miał na ręce.

- Przyzwyczajaj się.- Podeszłam i go przytuliłam, czym go nie zaskoczyłam.- Sorry, nie mogę się przestawić.

- Co?- jest zdezorientowany.

- No wiesz… przytulanie. Zawsze tak witałam się z moimi przyjaciółmi- wzruszyłam ramionami, ale nagle zrobiło mi się smutno.

- Opowiesz mi o nich?- ewidentnie jest zaciekawiony.- Powiedz coś o życiu w Anglii!

Więc nawijałam. Nie powiem, to ja cały czas gadałam, a on słuchał. Jak to wytrzymał? Rzadko tyle mówię. Przez chwilę miałam wrażenie, że udzieliło mi się od Ignaczaka… Mimo mojej nudnej gadki, żalenia się z utraty na rok bliskich przyjaciół i nienawiści do Polski, Kuba był wyraźnie zaciekawiony.

- Nie powiem, od razu mi lepiej- przyznałam.- Wreszcie mam się komu wygadać.

- To zazwyczaj pomaga- przyznał.- Idziemy na rynek. A tak poza tym wszystkim to możesz mi wytłumaczyć, czemu nie interesuje cię sport i siatkówka?

- To jest nudne. Nie umiem grać, bo jestem za mała do wszystkich dyscyplin sportowych. Zawsze przegrywam!- poskarżyłam się.

- Bo się nie starasz! Nie wiesz, co to znaczy kochać coś.

- Hej! Uważasz, że jestem bezduszna bo nie lubię siatkówki?

- Współczuję ci.

- Jesteś głupi- naburmuszyłam się. Przeszliśmy przez pasy i znaleźliśmy się w jakimś miejscu. Mogę się tylko domyślać, że to ten słynny Rzeszowski Rynek. – Usiądziemy gdzieś?

- Tam są pyszne pączki!- wskazał kawiarnię.- Nie odchudzasz się, nie? – Nie za bardzo wiem, o co mu chodzi. Dopiero gdy spojrzałam na słodkości, zrozumiałam. Ileż to musi mieć kalorii!

- Ja podziękuję- spasowałam.

- No daj spokój! Ja ci potem podam najlepszy sposób na odchudzanie…

- Że co?- jestem w szoku. On tylko wzruszył ramionami.- Trochę się tym interesuję. I kilkoma innymi rzeczami. Coś ci muszę wyznać. Ważnego…

- Nie powiem, teraz mnie przestraszyłeś…- kupiliśmy sobie po pączku i coca coli. Usiedliśmy na ławce obok jakiejś studni. Kuba zaczął opowiadać mi trochę o mieście. I kiedy temat przeszedł na jego rodzinę, niesamowicie mnie zaciekawił. – Masz rodzeństwo?

- Starszego brata. Gra w swoim klubue, jest środkowym.

- Kompletnie nic mi ta nazwa nie mówi…

- Stoi przy siatce i blokuje tych, co atakują- wyjaśnił spokojnie.- Rozumiesz teraz?

- Tak… no powiedzmy, że mniej więcej.

- Nie ważne. Nie mamy zbyt dobrego kontaktu ze sobą, bo on ma już 26lat...

- Hej! To ty ta z Anglii?- ktoś odezwał się do mnie. Obróciłam głowę i zobaczyłam grupkę ludzi chyba z mojej szkoły.- Mieszkasz u Ignaczaków, nie?

- Yy… znamy się?- podniosłam jedną brew.

- Helołł, jesteśmy w jednej klasie!- pomachał mi jakiś chłopak.- I dziwię się, że zadajesz się z pedałami.- Z wrażenia opadła mi szczęka. O co chodzi temu człowiekowi?

- Nie rozumiem…

- To on ci nie powiedział!- zaśmiali się.- Kuba, dlaczego nie powiedziałeś prawdy o sobie dziewczynie, która z tobą siedzi w ławce?- Zerknęłam na kolegę. Był zawstydzony i chyba przestraszony.- No co? Nie odezwiesz się?!

- Spierdalaj- syknął Kuba.- Co ciebie to obchodzi?

- Uważam- wtrąciła jakaś brunetka- że Ola ma prawo wiedzieć…

- No i myślałem- dopowiedział niski chłopak- że geje nie klną.

Rozszerzyłam oczy w zdumieniu. Jak to: GEJE??  

***********

Hej wszystkim! Taki oto rozdział... Co sądzicie? ;)

Jest mi przykro, że jest dopiero niecałe 1500 wyświetleń :C Ale dziękuję za komentarze <3

Rozpoczynamy weekend! Coraz bliżej święta, coraz bliżej święta! Ja osobiście już się nie mogę doczekać xd

Może uda mi się jutro dodać kolejny rozdział. Postaram się ;p

Jak nie, to za tydzień...

Miłego weekendu  ;**